Het begon met een moe gevoel in mijn benen. Door al het harde werken van de afgelopen dagen dacht ik. Toen kwamen de watten in mijn hoofd en een verdoofd gevoel in mijn oren. Maandag toch nog snel even de laatste kerstcadeautjes in huis gehaald. Ook al dacht ik dat ik goed voorbereid was en niet veel meer nodig had, op het laatste ogenblik blijkt dat toch niet zo het geval te zijn. "Ik regel het dessert wel voor woensdag" had ik zondagavond nog geroepen tegen mijn vrienden waar ik op 2e Kerst bij zou eten.
Maandag 17:00 en nog steeds geen lekker toetje gevonden voor zestien man. Bij de Lidl hebben ze altijd van die éénpersoonsverpakkingen met mokka-ijs enzo. Snel door de halve stad fietsen want er zit geen Lidl in de buurt van mijn huis. Shit. Er staan voornamelijk leegeplunderde dozen in de winkel.Winkelwaar gepresenteerd in dozen vind ik altijd al een rommelige en armoedige aanblik bieden, maar als in iedere doos nog maar één of twee artikelen zit word je er helemaal niet blij van. Een slecht voorteken en inderdaad, de bijna lege vriezer keek me ijzig verwijtend aan. "Waarom ben je nou niet eerder gekomen? Je weet toch dat heel Rotterdam nu, op het laatste moment, zijn boodschappen doet voor de feestdagen?"
Op naar de Jumbo, helaas, ook leeggehaald. Bij de AH hetzelfde verhaal. Wanhopig fietste ik naar de Sligro en daar wist ik een mokkataart te bemachtigen. Eigenlijk een doodgewone taart, maar omdat hij in de vriezer werd bewaard leek het nog een beetje op de mokka-ijs-toetjes die ik in eerste instantie voor ogen had. Nou ja, als je je best deed. Opgelucht fietste ik naar huis en plofte neer op de bank. Yes, gelukt. Alles in huis voor de feestdagen. Laat de Kerst maar beginnen. En toen voelde ik opeens de griepkriebels door mijn lichaam stromen. "Oh, nee, hè! Niet nu!" Jawel. Een uur later lag ik rillend en zwetend onder een fleece dekentje op de bank.
Dinsdagochtend belde ik met een benepen stemmetje mijn ouders op om me af te melden bij het grote Kerst-familie-diner. Ik vertelde dat ik de hele nacht geen oog dicht had gedaan van de griep. "Ach meisje toch. Kruip maar lekker onder de wol."
"Is de rest er al?"
"Je broer is er al met zijn gezin en je zus komt over een uurtje. Je vader is nu in de kelder de wijn aan het uitzoeken. Ik zal hem vertellen dat hij de Merlot beneden kan laten staan."
Mijn vader is wijnhandelaar en weet precies wat ik lekker vind. Ik had een geweldig cadeau voor hem gekocht van de week. Een visitage op het kasteel van de wijnkemmer Ilja Gort. U weet wel. Van Wijn aan Gort. Nu zal ik hem dat pas volgende week kunnen geven. Jammer. Ik had me verheugd op zijn blije gezicht.
Nee, die Eerste Kerstdag voor mij geen Merlot, gevulde kalkoen, frietjes, aardappelsalade, boontjes met spek, witlof en ijs met een speciaal likeurtje. Ik verzamelde alle dekens en kroop in bed. Na een paar uur rillen, slapen en zweten vond ik mezelf zo ontzettend zielig dat ik mezelf maar vermande en uit bed stapte, mijn badjas aantrok en in de vriezer dook. Ook al gingen de cadeautjes en het lekkere eten van mijn moeder me vandaag aan mijn neus voorbij. Ik had in ieder geval de mokkataart nog. Te ongeduldig om hem te laten ontdooien hakte ik er een stuk vanaf en smulde het staand in de keuken op. Nog geen kwartier later kwam het er op de wc alweer uit. Aan de voorkant.
Zo ben ik de eerste kerst doorgekomen. De tweede dag belde ik mijn vrienden af en kwam mijn moeder langs om te kijken hoe het met de zieke ging. Ze stelde vast dat ik koorts had en voerde me kippensoep. Toen keek ze om zich heen naar mijn oude tochtige huis en de te kleine bank waar ik nog niet eens languit op kon liggen. Ze zuchtte en propte toen heel kordaat de kat in zijn reismandje en de kattenbak en mij op de achterbank van de auto onder een lading dekens. Ik liep nog steeds in mijn badjas. Ze tufte naar hun riante huis waar de sporen van het eetfeest van gister nog duidelijk te zien waren. Ik werd op de grote divan geïnstalleerd voor de tv en kreeg water, beschuit en aspirientjes aangevoerd.
De kat die wel vaker in dit huis gelogeerd heeft herkende de open trap die tegen een wand van de woonkamer prijkt en rende al gauw op en neer, heen en weer, ondersteboven en springend nog een keer. Meneer had duidelijk de Kerst van zijn leven, met de stukjes kalkoen die "per ongeluk"op de grond vallen in de keuken. "Mam, je bent hem toch niet aan het voeren, hè?" en alle glimmende kerstprullaria waar je zo heerlijk mee kan spelen. "Gekke kat. Ga uit die kerstboom!"
Zucht.
Maar eigenlijk was ik wel blij dat ze me naar huis gehaald had. Ik voelde me gister echt beroerd en zielig. Dit is mijn eerste Kerst als vrijgezel en als je dan koud en alleen in bed ligt dan ga je nog meer missen wat je eerst had en nu moet accepteren kwijt te zijn. Dan is het heel fijn als je aandacht afgeleid word door wat je ook altijd al had en gelukkig nog lang niet hoeft te missen: de moederliefde en huiselijke zorg.
Mijn vader schonk me nog wat hoestdrank in en het cadeau dat ik toen toch maar aan hem heb gegeven toverde inderdaad een onvergetelijke glimlach op zijn gezicht. Mijn moeder voerde me stukjes kalkoen met appelmoes en toen ik me ietsje beter voelde kon ik de pakjes uitpakken die mijn broer en zus voor me hadden achtergelaten. Er zat een tekening bij die mijn nichtje gister voor me had gemaakt. Een prinses met een toverstokje en een bed met iemand met lang bruin haar erin. Dat was ik. Er stond boven "Van harte beterschap tante Laura" in het handschrift van haar moeder. Zo had deze Kerst toch nog een hartverwarmend einde.
En als jullie me nu willen excuseren, ik moet even naar de wc.
vrijdag 28 december 2012
zaterdag 22 december 2012
eigen wereld vergaat niet
In de kledingwinkel waar ik naast mijn studie werk was het gisteravond wel te merken dat de feestdagen eraan komen. Normaal is het op koopavond ontzettend rustig en staan we meer schoon te maken, op te ruimen en te inventariseren dan klanten te helpen. Meestal gaat dit dan gepaard met luid meezingen met de radio, flauwe opmerkingen naar elkaars hoofd gooien en veel koekjes eten.
De koekjestrommel bleef dicht gister en onze monden waren te druk met het aanprijzen van strak zittende glitterjurkjes en het showen van de bijpassende handtasjes. Het is crisis maar daar merken wij niet zoveel van. De mensen kopen de goedkopere kleren, dat is waar, maar dan nemen ze ook meteen nóg een truitje uit de aanbieding en dan kan die extra afgeprijsde sjaal er ook nog wel bij. Je koopt nu dus gewoon een vollere kledingkast voor dezelfde prijs. Om een lang verhaal kort te maken; het was druk. En toen het er om half tien 's avonds eindelijk opzat en ik afscheid nam van mijn collegaatjes, besefte ik me dat ik me zou moeten haasten om nog een beetje op tijd op het feest aan te komen waar ik die avond voor uitgenodigd was.
De bus verdween net om de hoek toen ik bij mijn bushalte aankwam en ondanks dat het droog was, had ik het echt wel koud tijdens het wachten op de volgende bus. Dus besloot ik de tijd te doden met het halen van een portie poffertjes bij de heerlijk ruikende kraam op het plein. Dit scheelde me straks thuis weer een magnetronmaaltijd opwarmen. De oud vertrouwde smaak van boter en poedersuiker deden me weer even een klein blij meisje voelen en ik voelde de kou al minder.
Thuis gooide ik wat brokjes naar mijn jengelende kat en sprong ik onder de douche. Even kwam ik in de verleiding om iets langer dan de bedoeling was onder de warme straal te blijven staan en voelde hoe intens moe mijn benen waren. O, had ik maar een bad, dan wist ik het nu wel. Maar ik had een kleine tochtige douchecabine en geen tijd. Tijdens het afdrogen hinkelde ik naar de kledingkast om naar mijn eigen collectie glitterjurkjes een aanbiedingsjaals te kijken. Wat moest ik vanavond in godsnaam aan?
Het zou een feest worden om zogenaamd knallend het vergaan van de wereld te vieren. Als de wereld dan toch moet vergaan vandaag dan doen we dat wel met een feestje. En ondertussen was er natuurlijk geen hond die ook echt geloofde dat vandaag onze laatste dag op aarde zou zijn. Al die mensen die vandaag in de winkel hun Kerstkleding hadden aangeschaft verdenk ik er ook niet van dat ze die vanavond gaan aantrekken en met de kinderen op de bank gaan wachten tot het dan gebeurt. Welnee, dit was gewoon een feestje met een goed excuus.
En dus stond ik naar een gepaste outfit te zoeken. Wat trek je in godsnaam aan als je je zogenaamde laatste dag op aarde gaat vieren? Je mooiste jurk natuurlijk. Maar dat vond ik eigenlijk een beetje zonde. Die wil ik straks met Kerst of Oud en Nieuw nog aan. Reken maar dat dit een gemorst-bier- en sigaretten-brandgaten-feestje gaat worden. Niet mijn beste kleding aandoen dus. Een wit pak met een gasmasker zou wel een goede zijn, maar die had ik niet zo één twee drie tussen de mantelpakjes en spijkerbroeken hangen. Een kwartier laten stond ik er nog steeds hetzelfde bij: naakt en besluiteloos.
Nero, mijn kater, kwam mijn blote kuiten kopjes geven alsof hij me vroeg om op de bank te gaan zitten zodat hij op schoot kon. "Weet je, je hebt gelijk kat. Waarom zou ik vanavond nog al die moeite doen voor een evenement dat eigenlijk niet bestaat. Ik heb er helemaal geen zin in. Weet je wat? Ik blijf vanavond gewoon lekker thuis, met jou op de bank. Hoe vind je dat?"
"Miauw."
"Mooi, dan doen we dat."
En ik trok een warme oude legging aan en plukte die lekkere slobbertrui met vlekken uit de was. Ik zette een flinke pot thee en niet veel later zat ik daar dan, met de kat op schoot in mijn comfortabele fauteuil een boek te lezen.
Als de wereld is vergaan gister heb ik het niet gemerkt. Ik zat in een boek.
De koekjestrommel bleef dicht gister en onze monden waren te druk met het aanprijzen van strak zittende glitterjurkjes en het showen van de bijpassende handtasjes. Het is crisis maar daar merken wij niet zoveel van. De mensen kopen de goedkopere kleren, dat is waar, maar dan nemen ze ook meteen nóg een truitje uit de aanbieding en dan kan die extra afgeprijsde sjaal er ook nog wel bij. Je koopt nu dus gewoon een vollere kledingkast voor dezelfde prijs. Om een lang verhaal kort te maken; het was druk. En toen het er om half tien 's avonds eindelijk opzat en ik afscheid nam van mijn collegaatjes, besefte ik me dat ik me zou moeten haasten om nog een beetje op tijd op het feest aan te komen waar ik die avond voor uitgenodigd was.
De bus verdween net om de hoek toen ik bij mijn bushalte aankwam en ondanks dat het droog was, had ik het echt wel koud tijdens het wachten op de volgende bus. Dus besloot ik de tijd te doden met het halen van een portie poffertjes bij de heerlijk ruikende kraam op het plein. Dit scheelde me straks thuis weer een magnetronmaaltijd opwarmen. De oud vertrouwde smaak van boter en poedersuiker deden me weer even een klein blij meisje voelen en ik voelde de kou al minder.
Thuis gooide ik wat brokjes naar mijn jengelende kat en sprong ik onder de douche. Even kwam ik in de verleiding om iets langer dan de bedoeling was onder de warme straal te blijven staan en voelde hoe intens moe mijn benen waren. O, had ik maar een bad, dan wist ik het nu wel. Maar ik had een kleine tochtige douchecabine en geen tijd. Tijdens het afdrogen hinkelde ik naar de kledingkast om naar mijn eigen collectie glitterjurkjes een aanbiedingsjaals te kijken. Wat moest ik vanavond in godsnaam aan?
Het zou een feest worden om zogenaamd knallend het vergaan van de wereld te vieren. Als de wereld dan toch moet vergaan vandaag dan doen we dat wel met een feestje. En ondertussen was er natuurlijk geen hond die ook echt geloofde dat vandaag onze laatste dag op aarde zou zijn. Al die mensen die vandaag in de winkel hun Kerstkleding hadden aangeschaft verdenk ik er ook niet van dat ze die vanavond gaan aantrekken en met de kinderen op de bank gaan wachten tot het dan gebeurt. Welnee, dit was gewoon een feestje met een goed excuus.
En dus stond ik naar een gepaste outfit te zoeken. Wat trek je in godsnaam aan als je je zogenaamde laatste dag op aarde gaat vieren? Je mooiste jurk natuurlijk. Maar dat vond ik eigenlijk een beetje zonde. Die wil ik straks met Kerst of Oud en Nieuw nog aan. Reken maar dat dit een gemorst-bier- en sigaretten-brandgaten-feestje gaat worden. Niet mijn beste kleding aandoen dus. Een wit pak met een gasmasker zou wel een goede zijn, maar die had ik niet zo één twee drie tussen de mantelpakjes en spijkerbroeken hangen. Een kwartier laten stond ik er nog steeds hetzelfde bij: naakt en besluiteloos.
Nero, mijn kater, kwam mijn blote kuiten kopjes geven alsof hij me vroeg om op de bank te gaan zitten zodat hij op schoot kon. "Weet je, je hebt gelijk kat. Waarom zou ik vanavond nog al die moeite doen voor een evenement dat eigenlijk niet bestaat. Ik heb er helemaal geen zin in. Weet je wat? Ik blijf vanavond gewoon lekker thuis, met jou op de bank. Hoe vind je dat?"
"Miauw."
"Mooi, dan doen we dat."
En ik trok een warme oude legging aan en plukte die lekkere slobbertrui met vlekken uit de was. Ik zette een flinke pot thee en niet veel later zat ik daar dan, met de kat op schoot in mijn comfortabele fauteuil een boek te lezen.
Als de wereld is vergaan gister heb ik het niet gemerkt. Ik zat in een boek.
donderdag 20 december 2012
verzopen kater
Brrr wat een vies weer. Ik loop in regen en wind door de verlaten straten van de universiteitsstad en doe mijn best om mijn nek niet te breken op mijn hakken die tussen de glibberige klinkers blijven steken.
Zojuist ben ik naar een borrel geweest van een kleine studentensociëteit. Niet van dat ballengedoe hoor, want daar hou ik niet van. Maar gewoon een bijeenkomst van andere kunstgeschiedenisstudenten. Hapje, drankje, praatje. Veel bruine colbertjasjesstoffigheid en paarse mottenballenjurkenlucht. Net toen ik had besloten om op te stappen kwam er een jongen van mijn eigen leeftijd binnen. Toen hij met een wijds gebaar zijn jas uitdeed vlogen de regendruppels alle kanten op. Dichtbij staande dames probeerden hun theekopjes te beschermen tegen de spetterinvasie en de jongeman gebaarde onhandig een excuus. Die werd aanvaard met giechels en glimlachjes. De braniecharme overwon al gauw. De jas werd over de verwarming gehangen "Dan heb je straks lekker een warme jas." en thee en koekjes werden in zijn handen gepropt. "Hier jongen, drink maar lekker op." De kunstminnende mutsenclub ontfermde zich over de verzopen kater.
Ik besloot nog even te blijven. Deels uit nieuwsgierigheid. Studeerde hij ook kunstgeschiedenis? Ik had hem nog nooit eerder gezien. Doordat we veel vakken gezamenlijk hadden met studenten van de andere jaren kende ik vrijwel de hele faculteit wel van gezicht. Maar deze was nieuw voor mij. Ik wierp zo nu en dan een steelse blik op hem. Meer om te kijken hoe hij zich weerde tegen de opdringerige moederende aandacht van mijn klasgenotes. Maar het scheen hem te amuseren. Zijn bruine ogen stonden vrolijk en hij babbelde lustig met alle winden mee. Toen keek hij opeens naar mij en zijn ogen bleven op mij hangen alsof hij verbaasd was een schepsel van zijn eigen leeftijd hier aan te treffen. Ik draaide snel mijn hoofd weg maar een paar tellen later stond hij al naast me. "Studeer jij ook kunstgeschiedenis?" Ik knikte. "Ja, ik zit nu in mijn derde jaar. En jij?"
"Ik doe geschiedenis maar heb in september voor een minor kunst gekozen."
Ah, vandaar. We bleven even staan kletsen, maar we raakten al snel door onze onderwerpen heen. We stonden elkaar een beetje hulpeloos aan te kijken. Het gesprek stokte. Een klasgenoot kwam hem nog wat thee aanbieden en vragen in welk jaar hij zat. Hij gaf antwoord en ook dat gesprek liep dood. Jammer, hij kwam maar niet los en had teveel tijd nodig om op te warmen en ik had geen zin om daar op te wachten. Ik excuseerde mij, wenste iedereen een fijne kerstvakantie en ik zocht mijn lange regenjas op.
Met mijn opgestoken paraplu en wegslippende hakken over de kinderkopjes naar het station lopend moet ik opeens denken aan de avond dat ik er ook zo bij liep en toen opeens een zwarte kat onder een lantaarnpaal zag zitten. Hij was mager en helemaal verregend. Zijn lichte ogen keken me smekend aan. Hij liep niet weg toen ik langs hem heen liep en draaide zich naar me om. Zijn ogen leken me te vragen om hem alsjeblieft mee te nemen. Ik bukte me. Hij wilde niet geaaid worden, maar bleef wel kopjes geven en aan mijn vingers snuffelen. Hij had geen bandje om en zag er mager en verwaarloosd uit. "Wat wil je dan kat?"
Weer een kopje en een smekende blik. Ik wilde hem niet zo in de regen achterlaten dus pakte ik hem op en hield hem beschermend onder de flap van mijn regenjas. Hij vond het prima en begon te spinnen. Ik besloot het dier mee naar huis te nemen en dan van de week aangifte te doen bij de politie/ het asiel en briefjes op te hangen van de gevonden kat. "Maar nu kom je maar me mij mee naar huis." Hij spinde nog harder.
Eenmaal thuis zette ik hem op de vloer en draaide de gashaard helemaal aan. Ik legde een kussen voor hem neer en schonk wat water in een schoteltje. "Zo, ik ga dalijk wel even kattenvoer halen. Warm jij eerst maar even op." En zo ontfermde me ik me over de verzopen kat.
Er bleek niemand naar hem te zoeken en volgens de dierenarts was hij nog geen jaar oud en wat ondervoed. Ik heb hem gehouden en hij is heel tevreden hier. Hij is geen prater, maar we begrijpen elkaar. Mijn zwarte kater en ik.
Zojuist ben ik naar een borrel geweest van een kleine studentensociëteit. Niet van dat ballengedoe hoor, want daar hou ik niet van. Maar gewoon een bijeenkomst van andere kunstgeschiedenisstudenten. Hapje, drankje, praatje. Veel bruine colbertjasjesstoffigheid en paarse mottenballenjurkenlucht. Net toen ik had besloten om op te stappen kwam er een jongen van mijn eigen leeftijd binnen. Toen hij met een wijds gebaar zijn jas uitdeed vlogen de regendruppels alle kanten op. Dichtbij staande dames probeerden hun theekopjes te beschermen tegen de spetterinvasie en de jongeman gebaarde onhandig een excuus. Die werd aanvaard met giechels en glimlachjes. De braniecharme overwon al gauw. De jas werd over de verwarming gehangen "Dan heb je straks lekker een warme jas." en thee en koekjes werden in zijn handen gepropt. "Hier jongen, drink maar lekker op." De kunstminnende mutsenclub ontfermde zich over de verzopen kater.
Ik besloot nog even te blijven. Deels uit nieuwsgierigheid. Studeerde hij ook kunstgeschiedenis? Ik had hem nog nooit eerder gezien. Doordat we veel vakken gezamenlijk hadden met studenten van de andere jaren kende ik vrijwel de hele faculteit wel van gezicht. Maar deze was nieuw voor mij. Ik wierp zo nu en dan een steelse blik op hem. Meer om te kijken hoe hij zich weerde tegen de opdringerige moederende aandacht van mijn klasgenotes. Maar het scheen hem te amuseren. Zijn bruine ogen stonden vrolijk en hij babbelde lustig met alle winden mee. Toen keek hij opeens naar mij en zijn ogen bleven op mij hangen alsof hij verbaasd was een schepsel van zijn eigen leeftijd hier aan te treffen. Ik draaide snel mijn hoofd weg maar een paar tellen later stond hij al naast me. "Studeer jij ook kunstgeschiedenis?" Ik knikte. "Ja, ik zit nu in mijn derde jaar. En jij?"
"Ik doe geschiedenis maar heb in september voor een minor kunst gekozen."
Ah, vandaar. We bleven even staan kletsen, maar we raakten al snel door onze onderwerpen heen. We stonden elkaar een beetje hulpeloos aan te kijken. Het gesprek stokte. Een klasgenoot kwam hem nog wat thee aanbieden en vragen in welk jaar hij zat. Hij gaf antwoord en ook dat gesprek liep dood. Jammer, hij kwam maar niet los en had teveel tijd nodig om op te warmen en ik had geen zin om daar op te wachten. Ik excuseerde mij, wenste iedereen een fijne kerstvakantie en ik zocht mijn lange regenjas op.
Met mijn opgestoken paraplu en wegslippende hakken over de kinderkopjes naar het station lopend moet ik opeens denken aan de avond dat ik er ook zo bij liep en toen opeens een zwarte kat onder een lantaarnpaal zag zitten. Hij was mager en helemaal verregend. Zijn lichte ogen keken me smekend aan. Hij liep niet weg toen ik langs hem heen liep en draaide zich naar me om. Zijn ogen leken me te vragen om hem alsjeblieft mee te nemen. Ik bukte me. Hij wilde niet geaaid worden, maar bleef wel kopjes geven en aan mijn vingers snuffelen. Hij had geen bandje om en zag er mager en verwaarloosd uit. "Wat wil je dan kat?"
Weer een kopje en een smekende blik. Ik wilde hem niet zo in de regen achterlaten dus pakte ik hem op en hield hem beschermend onder de flap van mijn regenjas. Hij vond het prima en begon te spinnen. Ik besloot het dier mee naar huis te nemen en dan van de week aangifte te doen bij de politie/ het asiel en briefjes op te hangen van de gevonden kat. "Maar nu kom je maar me mij mee naar huis." Hij spinde nog harder.
Eenmaal thuis zette ik hem op de vloer en draaide de gashaard helemaal aan. Ik legde een kussen voor hem neer en schonk wat water in een schoteltje. "Zo, ik ga dalijk wel even kattenvoer halen. Warm jij eerst maar even op." En zo ontfermde me ik me over de verzopen kat.
Er bleek niemand naar hem te zoeken en volgens de dierenarts was hij nog geen jaar oud en wat ondervoed. Ik heb hem gehouden en hij is heel tevreden hier. Hij is geen prater, maar we begrijpen elkaar. Mijn zwarte kater en ik.
maandag 17 december 2012
Liever grijs
Nog even over het artikel dat ik in mijn vorige blog geplaatst heb. Het valt me op dat mannen en vrouwen er alles aan doen om elkaar te leren begrijpen en volgens al die zelfhulpboeken en artikelen bakken we daar nog steeds niets van. Hoe vaak de zin "Mannen komen en Mars en vrouwen komen van Venus" wel niet is geciteerd. En echt niet iedereen die die zin (inmiddels uitgegroeid tot een heus begrip) heeft het bijbehorende boek gelezen. Toch weten we allemaal wat ermee bedoeld wordt: We zijn van top tot teen verschillend van elkaar en zullen elkaar nooit begrijpen.
Ik ben het daar zelf dus absoluut niet mee eens. Er zijn zo ontzettend veel mannen die vrouwelijke, gevoelige en intuïtieve kanten hebben en ook heel veel vrouwen die juist wat harder, nuchter en mannelijk zijn. We kunnen elkaar helemaal niet in hokjes verdelen en als we dat wel willen doen hebben we honderden verschillende hokjes nodig. als er één ding is wat ik de afgelopen jaren geleerd heb, dan is het wel dat de wereld niet zwart-wit is. Hij is hartstikke grijs. En roze en paars en geel en alle schitterende kleuren van de regenboog en daartussen.
Misschien moeten we eens stoppen met elkaar van te voren te willen analyseren en eerst eens met oprechte aandacht naar de ander luisteren voor we überhaupt een hokje open trekken. En ik stel ook voor om deurtjes in de hokjes te maken zodat we naar een ander kleur hokje kunnen lopen als we ons daar beter bij voelen. En zo lekker eens bij de buren kijken hoe het in hun hokje is.
Op die manier is iedere dag er één van een schitterende zonsondergang met ondefinieerbare kleuren waar je niet op uitgekeken raakt.
Ik ben het daar zelf dus absoluut niet mee eens. Er zijn zo ontzettend veel mannen die vrouwelijke, gevoelige en intuïtieve kanten hebben en ook heel veel vrouwen die juist wat harder, nuchter en mannelijk zijn. We kunnen elkaar helemaal niet in hokjes verdelen en als we dat wel willen doen hebben we honderden verschillende hokjes nodig. als er één ding is wat ik de afgelopen jaren geleerd heb, dan is het wel dat de wereld niet zwart-wit is. Hij is hartstikke grijs. En roze en paars en geel en alle schitterende kleuren van de regenboog en daartussen.
Misschien moeten we eens stoppen met elkaar van te voren te willen analyseren en eerst eens met oprechte aandacht naar de ander luisteren voor we überhaupt een hokje open trekken. En ik stel ook voor om deurtjes in de hokjes te maken zodat we naar een ander kleur hokje kunnen lopen als we ons daar beter bij voelen. En zo lekker eens bij de buren kijken hoe het in hun hokje is.
Op die manier is iedere dag er één van een schitterende zonsondergang met ondefinieerbare kleuren waar je niet op uitgekeken raakt.
rolpatronen spelen blijkbaar nog steeds een rol
Ik las een interessant stukje op de (helaas ietwat schreeuwerige) site relatie.blog.nl. De site is een allegaartje van zeer uiteenlopende onderwerpen, in dit geval over relaties. Toch zit er hier en daar een artikel tussen dat de moeite van het lezen wel waard is en tot nadenken aanzet. Zoals het artikel dat ik hieronder geplakt heb.Onderstaand artikel is trouwens geschreven door Dirkje van Bennekom.Mannen willen gedumpte vrouw. Vrouwen willen man die dumpte
Vrouwen die recent gedumpt zijn, weten zich vaak vrij snel omringd door allerlei mannen. Ze willen helpen met verhuizen en wel met de dame in kwestie op stap. Deze vrouwen zijn aantrekkelijker voor mannen dan vrouwen die zelf dumpten.
Vrouwen daarentegen gaan eerder achter een man met een relatiebreuk aan als hij degene was die dumpte….
Dat toont de University of Michigan in een nieuwe studie aan.
De onderzoekers waren verbaasd over deze uitkomst “We hadden verwacht dat zowel mannen als vrouwen meer aangetrokken zouden worden door degene die de relatie verbrak, omdat dat duidt op hogere status, verwachtingen en daadkracht”, aldus onderzoekster Christine Stanik.
Toch is er een verklaring voor dit verschil in gedrag tussen mannen en vrouwen en dat zijn de klassieke rolpatronen en culturele verwachtingen. Vrouwen verwachten dominantie van mannen (en dus moet hij de relatie verbreken), terwijl mannen verwachten dat vrouwen onderdaniger zijn. Vrouwen die zelf een relatie verbreken lijken te kieskeurig en/of te machtig. Met andere woorden: zo’n man is bij voorbaat bevreesd dat zij hem ook zal gaan dumpen.
Een man die een relatie verbreekt kan evengoed kieskeurig zijn, zijn macht misbruiken of bindingsangst hebben. Maar vrouwen zien het feit dat een man weggaat uit zijn relatie als teken dat hij niet meer aan zijn ex hangt, wat hen meer ruimte en kans geeft.
Deze resultaten gelden overigens alleen als mensen op zoek zijn naar een vaste relatie. Voor een losse affaire of een onenightstand maakt het niet uit wie dumpte of gedumpt werd. Vrouwen hechten voorts ~meer dan mannen~ belang aan de mate waarin de vorige relatie verwerkt is.
zondag 16 december 2012
Chatduel
Ik heb nu bijna iedere dag mailcontact met die leuke jongen via relatieplanet. Eerst wisselden we zo nu en dan een berichtje uit. Dan ging dan vooral van: Wat doe je zoal in het dagelijks leven? Wat is de reden dat je op rp zit? Heb je hier al leuke contacten opgedaan etc. Een soort kennismakingsrondje. De snuffelfase zonder reuk. Alles via de email zoals dat heel vroeger met brieven ging. De enige manier waarop je nu iemand kunt beoordelen is dus de manier waarop hij zich uitdrukt in woorden. En dan ook nog zonder intonatie. Bellen zou logischer zijn, maar dat is veel te eng. Wat moet je dan zeggen? Wat als er opeens een stilte valt? Of als ik onwijs ga giechelen en hij dat stom vindt? Nee we blijven wel mailen, dat is veilig. Hoef ik ook mijn telefoonnummer niet te geven. Stel je voor dat hij een engerd blijkt te zijn.
Hij vroeg van de week of ik wilde chatten. Dat is alweer minder veilig dan mailen. Je moet sneller reageren en je hebt daardoor minder tijd om na te denken. Voor je het weet floep je er van alles uit wat je nog niet had willen vertellen. Spontaan noemen ze dat. Ik weet nog niet of ik dat positieve etiket daar wel aan wil hangen. Ondoordacht en praatziek lijkt me eerder het geval.
Maar de gozer liet zich niet afschrikken door mijn vrolijke gebabbel in schielijk getypt respons. En bleef koelbloedig riposteren. Hij was aan mij gewaagd en dat gaf voldoening. Blijkbaar aan beide zijden want de chatverzoekjes klonken iedere keer weer zodra ik ingelogd had. Het leek wel of hij op mij zat te wachten en voor ik wist kon ook ik niet meer wachten tot ik thuis was om erachter te komen welke olijke uitspraken hij deze keer aan mijn vingers wist te ontlokken.
Ik beschouw hem inmiddels al als vriend en stel me voor dat we met een wijntje in de hand gezellig op de bank een amusante discussie voeren met het kaarslicht weerspiegeld in onze twinkelende ogen. Terwijl in feite mijn rug koud aanvoeld door de tocht en mijn nek pijn gaat doen van de verkrampte houding waarin ik poog te typen, beleef ik warme ontspannen momenten met de "bruin kortharige jongen met de blauwe ogen die aan alpineskiën doet en van huisdieren houdt." Dat is immers hoe hij zichzelf beschrijft op zijn profiel en mijn enige houvast voor de projectie die ik van hem placht te maken. Een nietszeggende en oppervlakkige beschrijving voor de belezen, onderhoudende en plagerige jongeman die hij blijkt te zijn in zijn mails. Ik denk dat het klikt tussen ons. Dat voel ik van de letters afstralen. Daar hoef je geen intuïtieve vrouw voor te zijn, dat kan zelfs een autistische analist nog vaststellen.
Dus ik wacht en wacht tot hij online komt en we ons weer op een innemend chatduel kunnen storten. Maar hij antwoordt niet meer.
Hij vroeg van de week of ik wilde chatten. Dat is alweer minder veilig dan mailen. Je moet sneller reageren en je hebt daardoor minder tijd om na te denken. Voor je het weet floep je er van alles uit wat je nog niet had willen vertellen. Spontaan noemen ze dat. Ik weet nog niet of ik dat positieve etiket daar wel aan wil hangen. Ondoordacht en praatziek lijkt me eerder het geval.
Maar de gozer liet zich niet afschrikken door mijn vrolijke gebabbel in schielijk getypt respons. En bleef koelbloedig riposteren. Hij was aan mij gewaagd en dat gaf voldoening. Blijkbaar aan beide zijden want de chatverzoekjes klonken iedere keer weer zodra ik ingelogd had. Het leek wel of hij op mij zat te wachten en voor ik wist kon ook ik niet meer wachten tot ik thuis was om erachter te komen welke olijke uitspraken hij deze keer aan mijn vingers wist te ontlokken.
Ik beschouw hem inmiddels al als vriend en stel me voor dat we met een wijntje in de hand gezellig op de bank een amusante discussie voeren met het kaarslicht weerspiegeld in onze twinkelende ogen. Terwijl in feite mijn rug koud aanvoeld door de tocht en mijn nek pijn gaat doen van de verkrampte houding waarin ik poog te typen, beleef ik warme ontspannen momenten met de "bruin kortharige jongen met de blauwe ogen die aan alpineskiën doet en van huisdieren houdt." Dat is immers hoe hij zichzelf beschrijft op zijn profiel en mijn enige houvast voor de projectie die ik van hem placht te maken. Een nietszeggende en oppervlakkige beschrijving voor de belezen, onderhoudende en plagerige jongeman die hij blijkt te zijn in zijn mails. Ik denk dat het klikt tussen ons. Dat voel ik van de letters afstralen. Daar hoef je geen intuïtieve vrouw voor te zijn, dat kan zelfs een autistische analist nog vaststellen.
Dus ik wacht en wacht tot hij online komt en we ons weer op een innemend chatduel kunnen storten. Maar hij antwoordt niet meer.
woensdag 12 december 2012
Uit het oog...
Toch een beetje een kater overgehouden na die reünie van zaterdag. Ook al is het alweer dagen geleden en had ik alleen maar jus d'orange gedronken. Indrukken blijven vaak lang hangen en kunnen een raar smaakje achterlaten.
Op relatieplanet probeer ik de aandacht ervan af te leiden door naar knappe dertigers te zoeken. Ik weet dat het heel erg oppervlakkig is om alleen maar op mooie jongens te reageren, maar hé. Wat is er mis met oppervlakkigheid op zijn tijd? Ik zie het een beetje als vervanger van troost snoepen of compulsief shoppen. Racend door de etalages van eigentijdse gezichten op zoek naar Mister Prettyboy.
Eigenlijk hetzelfde als we doen op Pinterest en Tumblr waar het ene mooie plaatje het andere mooie plaatje opvolgt. Als er iets tussen zit wat ons echt heel erg aanspreekt Pinnen we het vast in onze mapjes of Volgen we de plaatser. Voor je het weet zit je al uren achter je pc terwijl je boodschappen had moeten doen en als je thuis komt van je werk glip je meteen achter het scherm want stel je voor dat je wat nieuws gemist hebt. "Oh, wat een mooi landschap, daar wil ik ooit heen op vakantie!", "Wat een geweldig recept, die stop ik tussen mijn honderd andere recepten voor als ik op een dag eens besluit te gaan bakken."
Drugs voor de ogen. Balsem voor de ziel.
Volgens acupuncturisten loopt er een belangrijke energiebaan direct van het oog naar het hart. De psyche wordt weerkaatst in de ogen en zij zijn daarom met recht de spiegels van de ziel.
"Waar het hart vol van is lopen de ogen van over." was een betere uitdrukking geweest.
Op relatieplanet probeer ik de aandacht ervan af te leiden door naar knappe dertigers te zoeken. Ik weet dat het heel erg oppervlakkig is om alleen maar op mooie jongens te reageren, maar hé. Wat is er mis met oppervlakkigheid op zijn tijd? Ik zie het een beetje als vervanger van troost snoepen of compulsief shoppen. Racend door de etalages van eigentijdse gezichten op zoek naar Mister Prettyboy.
Eigenlijk hetzelfde als we doen op Pinterest en Tumblr waar het ene mooie plaatje het andere mooie plaatje opvolgt. Als er iets tussen zit wat ons echt heel erg aanspreekt Pinnen we het vast in onze mapjes of Volgen we de plaatser. Voor je het weet zit je al uren achter je pc terwijl je boodschappen had moeten doen en als je thuis komt van je werk glip je meteen achter het scherm want stel je voor dat je wat nieuws gemist hebt. "Oh, wat een mooi landschap, daar wil ik ooit heen op vakantie!", "Wat een geweldig recept, die stop ik tussen mijn honderd andere recepten voor als ik op een dag eens besluit te gaan bakken."
Drugs voor de ogen. Balsem voor de ziel.
Volgens acupuncturisten loopt er een belangrijke energiebaan direct van het oog naar het hart. De psyche wordt weerkaatst in de ogen en zij zijn daarom met recht de spiegels van de ziel.
"Waar het hart vol van is lopen de ogen van over." was een betere uitdrukking geweest.
maandag 10 december 2012
De Reünie
Afgelopen zaterdag had ik een reünie van mijn oude basisschool. Natuurlijk was ik best een beetje zenuwachtig. Ook al heb ik nog best wel contact met sommige oud klasgenoten via facebook of hyves en weet ik hoe zij er nu uitzien, dat ze getrouwd zijn en kinderen hebben en wat voor werk ze doen. Van hen wist ik dat ik het leuk zou vinden om ze weer te zien en het één en ander met ze te bespreken had. Maar er is ook een gedeelte dat helemaal niet aan social media doet en waar ik geen idee van had hoe ze er nu uit zouden zien en wat er van ze geworden is. Eén van hen is de jongen waar ik vroeger een beetje verliefd op was. Zoals meer meiden uit de klas. Hij was heel erg populair, knap en lang. Arrogant ook wel. Ik was op de basisschool best een tutje dus hij ging niet met me om. We hadden allebei een totaal andere vriendengroep. Op de middelbare school veranderde dat een beetje omdat ik toen wat zelfverzekerder werd en we wel eens stonden te kletsen bij het schuurtje waar de leerlingen stiekem stonden te roken. Maar die keren waren op één hand te tellen. Toch denk ik dat het vooral voor hem was dat ik besloot om mijn sexy rode jurkje aan te trekken voor de reünie. Met een legging eronder omdat het buiten zo koud is, maar die ik uit zou kunnen trekken als het binnen erg warm zou zijn, net als mijn vestje.
Met zenuwen die door mijn buik gierden sloeg ik het portier van mijn zojuist geparkeerde auto dicht. Het was nog een paar meter lopen naar mijn oude basisschool en onderweg kwam ik een paar oude bekenden tegen die me vrolijk begroetten. "Héé daar is Laura! Wat leuk dat jij er ook bent! Hoe gaat het?"
Zoenen werden uitgewisseld en handen van partners werden geschud. Datzelfde ritueel zette zich voort toen we de hoofdingang inliepen en begroet werden door de twee meiden die dit hele gebeuren gerealiseerd hadden. Op de basisschool waren ze al onafscheidelijk en nu blijkbaar nog steeds. Ons oude schooltje leek zoveel kleiner dan het in mijn herinneringen was. Het was ook best veranderd met een nieuwe aanbouw en al het houtwerk dat in vrolijke kleuren geverfd was. Vroeger was het hierbinnen donkerbruin door al het hout, wat toen een beetje aanvoelde als een veilig hol. Toch riepen de bekende vormen en geuren fijne herinneringen bij me op en ik voelde me meteen een stuk rustiger worden.
Ik hing mijn jas op en zag al meteen een goedkeurende blik van iemands partner over mijn jurkje glijden. Of was die blik voor mijn lijf bedoeld? Het eerste uur vloog om met het begroeten van allerlei oud klasgenoten. De opkomst was behoorlijk, al miste ik toch wel een paar gezichten. Sommige oud leerlingen waren geen steek veranderd en anderen herkende ik juist bijna niet. De jongen die vroeger zo gepest werd omdat hij rende als een meisje bleek tevreden en goed opgedroogd uit de kast te zijn gekomen en stond nu grappen te maken met zijn oude pestkoppen die vadsige buiken hadden gekregen en dunner haar op hun hoofd. Een oude vriendin van me smoorde me in een omhelzing en liet me trots de foto's van haar vijf (!) kinderen zien. "En jij? Heb je geen partner bij je?"
"Nee, ik ben vrijgezel."
Iedere keer als ik dit antwoord moest geven probeerde ik de daaropvolgende reactie te peilen. Verbazing? Medelijden? Afgunst? Het was niet altijd duidelijk. Het voordeel was wel dat daarna vaak de foto's van de kinderen opgeborgen werden en het gesprek over een veiliger onderwerp ging. Zoals de oude schooltijd.
"Haha weet je nog dat Michel toen vastzat met zijn voet in de wc pot?"
"Ja de conciërge moest hem eruit trekken."
"We vroegen ons allemaal af waarom hij met zijn voet in de pot was gaan staan."
"Misschien probeerde hij een te grote drol door te duwen."
Toen ik mee stond te lachen om de flauwe opmerkingen voelde ik een hand op mijn schouder. Terwijl ik me omdraaide werd ik al gewaarschuwd door de terugkerende kriebels in mijn buik. En ja, hoor. Het was die ene jongen die nu achter me stond en me vragend in de ogen keek. "Laura?"
Hij was veranderd. Maar niet in de kalende dikzak die hij nu had kunnen zijn. Daarentegen was hij ook geen Adonis meer. Maar dezelfde prikkelende aura hing nog steeds om hem heen. Een seksuele energie waar mijn puberlichaam jaren geleden al week van werd.
"Hoi Patrick."
Zijn blauwe sensuele ogen namen me op van top tot teen. Er brandde nog steeds een smeulend vuur in die kijkers.
"Je ziet er goed uit."
"Dank je" stamelde ik.
"Hoe gaat het met je?"
Nog steeds was hij de enige persoon op aarde die deze zin sexy kon laten klinken. Nonchalant maar toch geïnteresseerd. Me observerend alsof hij net had voorgesteld om de bezemkast in te duiken en gepassioneerde sex te hebben.
"Ja, is goed. Euh... Het gaat goed."
Scheve glimlach door alleen maar één mondhoek op te trekken.
"Is Daan er ook?" vroeg hij me. Alsof er een plons koud water over me heen gegooid werd.
"Euh, nee. We zijn uit elkaar."
Zijn wenbrauwen vlogen verbaasd omhoog.
"Wauw. Jullie waren echt al een eeuwigheid bij elkaar."
"Ja, ik weet het." De pijn klonk door in mijn stem, hopelijk hoorde hij het niet. "En jij?."
"Getrouwd." antwoorde hij verveelt. Alsof hij liever een ander antwoord had gegeven.
"O, leuk. Is ze er nu ook?"
Zijn mondhoek trekt naar beneden. "Nee."
"Oké." Ik wist niet meer wat ik verder nog kon zeggen.
"Dat jij en Daan uit elkaar zijn, joh. Weet je dat ik er vroeger heel erg van baalde dat hij je voor mijn neus weggekaapt had?"
"Huh?" Ik zal wel heel stom gekeken hebben, want deze woorden had ik dus echt van zijn lang zal zijn leven niet verwacht.
"Had je dat nooit door, bij het schuurtje, dat ik je best wel leuk vond?"
Wanneer moet ik dat doorgehad hebben? Bij al die keren dat je me negeerde, deed alsof ik lucht was en mij het gevoel gaf dat ik te stom was om mee gezien te worden en public. Of die ene keer dat je je achter het schuurtje over me heen boog en ik ervan overtuigd was dat je me ging zoenen en dat je toen je hoofd geschrokken wegdraaide toen iemand je naam riep?
"Nee, dat was me niet duidelijk, nee."
Mijn stem klonk wat koeler nu. Ik draaide me half om om mijn plastic beker bij te vullen met jus d'orange. Om ons heen stonden nog allerlei groepjes te praten. Een enkeling stond op de dansvloer los te gaan op oude hits.
"Ik ga even dansen, sorry." En zonder nog naar Patrick te kijken stapte ik zogenaamd zelfbewust de dansvloer op om voorzichtig met mijn heupen op het ritme van de muziek te bewegen terwijl ik mijn bekertje sap leeg dronk. Oude bekende gezichten keken me aan en ik liet me meeslepen door hun enthousiasme. Al gauw was ik Patrick vergeten en stond ik lekker los te gaan op Ace of Base. Samen met de leuke homo deed ik een persiflage van lang vergeten disco moves en de avond gleed voorbij. Toen er een rustig nummer ingezet werd en de overgebleven dansers met hun partner begonnen te slowen wilde ik me discreet uit de voeten maken, maar weer stond Patrick daar.
"Dansen?"
De sensuele blauwe ogen keken me vragend en bijna smekend aan en ik was weer verkocht. Ik knikte en sloeg mijn armen om zijn nek. Hij kwam heel dicht tegen me aan staan met zijn handen losjes op mijn kont. "Net als vroeger." fluisterde hij in mij oor. O, mijn god, dat is waar ook. Zo hadden we al eens eerder gedanst. Op kamp. Toen voelde ik me ook zo overweldigd door de seksuele energie van zijn warme lichaam zo dicht tegen me aan. Nu gingen er weer dezelfde tintelingen door mijn lichaam als toen, alleen herkende ik het nu als geilheid. Zijn adem streelde mijn nek en ik voelde mijn benen zwakker worden. Hij had gelijk, vroeger was deze krachtige aantrekkingskracht er ook al. Alleen ging ik er toen van uit dat hij dit bij ieder meisje bewerkstelligde. En misschien was dat ook wel zo. Ik weet het niet. Ik was in de war.
Het nummer ging over in het mierzoete Lady in Red. Zijn handen verstevigden hun grip op mijn rug. Bezitterig.
"Jij bent nu de Lady in Red."
Ik slikte.
"Net als toen, je had toen een rode trui aan waar ik zo graag mijn handen onder wilde stoppen."
Zijn handen glijden omhoog naar de aanzet van mijn borsten.
"Je bent echt een lekker geil wijf geworden."
Mijn lichaam stokte. Ik voelde me bekeken. Patrick is getrouwd. Dit was niet oké.
"Ga met me mee naar de Kievit." Fluisterde hij.
De Kievit was een obscuur motelletje buiten de stad waar je kamers kon huren per uur.
"Nee, Patrick."
Ik duwde hem resoluut van me af. Hij keek me gekweld aan. Ik voelde walging.
Toen ben ik met grote passen naar de gang gelopen, heb mijn jas aangetrokken en ben half rennend naar mijn auto gegaan omdat ik bang was dat hij achter me aan zou komen en een scène op straat zou maken.
Maar het bleef stil en donker en pas na een kwartier rijden voelde ik mijn hart niet meer in mijn keel kloppen. Wat was hij veranderd. Eigenlijk was de avond precies verlopen hoe ik het had gehoopt in mijn stoutste dromen en toch was het een grote teleurstelling gebleken.
Misschien was hij niet degene die veranderd was, maar ik.
Met zenuwen die door mijn buik gierden sloeg ik het portier van mijn zojuist geparkeerde auto dicht. Het was nog een paar meter lopen naar mijn oude basisschool en onderweg kwam ik een paar oude bekenden tegen die me vrolijk begroetten. "Héé daar is Laura! Wat leuk dat jij er ook bent! Hoe gaat het?"
Zoenen werden uitgewisseld en handen van partners werden geschud. Datzelfde ritueel zette zich voort toen we de hoofdingang inliepen en begroet werden door de twee meiden die dit hele gebeuren gerealiseerd hadden. Op de basisschool waren ze al onafscheidelijk en nu blijkbaar nog steeds. Ons oude schooltje leek zoveel kleiner dan het in mijn herinneringen was. Het was ook best veranderd met een nieuwe aanbouw en al het houtwerk dat in vrolijke kleuren geverfd was. Vroeger was het hierbinnen donkerbruin door al het hout, wat toen een beetje aanvoelde als een veilig hol. Toch riepen de bekende vormen en geuren fijne herinneringen bij me op en ik voelde me meteen een stuk rustiger worden.
Ik hing mijn jas op en zag al meteen een goedkeurende blik van iemands partner over mijn jurkje glijden. Of was die blik voor mijn lijf bedoeld? Het eerste uur vloog om met het begroeten van allerlei oud klasgenoten. De opkomst was behoorlijk, al miste ik toch wel een paar gezichten. Sommige oud leerlingen waren geen steek veranderd en anderen herkende ik juist bijna niet. De jongen die vroeger zo gepest werd omdat hij rende als een meisje bleek tevreden en goed opgedroogd uit de kast te zijn gekomen en stond nu grappen te maken met zijn oude pestkoppen die vadsige buiken hadden gekregen en dunner haar op hun hoofd. Een oude vriendin van me smoorde me in een omhelzing en liet me trots de foto's van haar vijf (!) kinderen zien. "En jij? Heb je geen partner bij je?"
"Nee, ik ben vrijgezel."
Iedere keer als ik dit antwoord moest geven probeerde ik de daaropvolgende reactie te peilen. Verbazing? Medelijden? Afgunst? Het was niet altijd duidelijk. Het voordeel was wel dat daarna vaak de foto's van de kinderen opgeborgen werden en het gesprek over een veiliger onderwerp ging. Zoals de oude schooltijd.
"Haha weet je nog dat Michel toen vastzat met zijn voet in de wc pot?"
"Ja de conciërge moest hem eruit trekken."
"We vroegen ons allemaal af waarom hij met zijn voet in de pot was gaan staan."
"Misschien probeerde hij een te grote drol door te duwen."
Toen ik mee stond te lachen om de flauwe opmerkingen voelde ik een hand op mijn schouder. Terwijl ik me omdraaide werd ik al gewaarschuwd door de terugkerende kriebels in mijn buik. En ja, hoor. Het was die ene jongen die nu achter me stond en me vragend in de ogen keek. "Laura?"
Hij was veranderd. Maar niet in de kalende dikzak die hij nu had kunnen zijn. Daarentegen was hij ook geen Adonis meer. Maar dezelfde prikkelende aura hing nog steeds om hem heen. Een seksuele energie waar mijn puberlichaam jaren geleden al week van werd.
"Hoi Patrick."
Zijn blauwe sensuele ogen namen me op van top tot teen. Er brandde nog steeds een smeulend vuur in die kijkers.
"Je ziet er goed uit."
"Dank je" stamelde ik.
"Hoe gaat het met je?"
Nog steeds was hij de enige persoon op aarde die deze zin sexy kon laten klinken. Nonchalant maar toch geïnteresseerd. Me observerend alsof hij net had voorgesteld om de bezemkast in te duiken en gepassioneerde sex te hebben.
"Ja, is goed. Euh... Het gaat goed."
Scheve glimlach door alleen maar één mondhoek op te trekken.
"Is Daan er ook?" vroeg hij me. Alsof er een plons koud water over me heen gegooid werd.
"Euh, nee. We zijn uit elkaar."
Zijn wenbrauwen vlogen verbaasd omhoog.
"Wauw. Jullie waren echt al een eeuwigheid bij elkaar."
"Ja, ik weet het." De pijn klonk door in mijn stem, hopelijk hoorde hij het niet. "En jij?."
"Getrouwd." antwoorde hij verveelt. Alsof hij liever een ander antwoord had gegeven.
"O, leuk. Is ze er nu ook?"
Zijn mondhoek trekt naar beneden. "Nee."
"Oké." Ik wist niet meer wat ik verder nog kon zeggen.
"Dat jij en Daan uit elkaar zijn, joh. Weet je dat ik er vroeger heel erg van baalde dat hij je voor mijn neus weggekaapt had?"
"Huh?" Ik zal wel heel stom gekeken hebben, want deze woorden had ik dus echt van zijn lang zal zijn leven niet verwacht.
"Had je dat nooit door, bij het schuurtje, dat ik je best wel leuk vond?"
Wanneer moet ik dat doorgehad hebben? Bij al die keren dat je me negeerde, deed alsof ik lucht was en mij het gevoel gaf dat ik te stom was om mee gezien te worden en public. Of die ene keer dat je je achter het schuurtje over me heen boog en ik ervan overtuigd was dat je me ging zoenen en dat je toen je hoofd geschrokken wegdraaide toen iemand je naam riep?
"Nee, dat was me niet duidelijk, nee."
Mijn stem klonk wat koeler nu. Ik draaide me half om om mijn plastic beker bij te vullen met jus d'orange. Om ons heen stonden nog allerlei groepjes te praten. Een enkeling stond op de dansvloer los te gaan op oude hits.
"Ik ga even dansen, sorry." En zonder nog naar Patrick te kijken stapte ik zogenaamd zelfbewust de dansvloer op om voorzichtig met mijn heupen op het ritme van de muziek te bewegen terwijl ik mijn bekertje sap leeg dronk. Oude bekende gezichten keken me aan en ik liet me meeslepen door hun enthousiasme. Al gauw was ik Patrick vergeten en stond ik lekker los te gaan op Ace of Base. Samen met de leuke homo deed ik een persiflage van lang vergeten disco moves en de avond gleed voorbij. Toen er een rustig nummer ingezet werd en de overgebleven dansers met hun partner begonnen te slowen wilde ik me discreet uit de voeten maken, maar weer stond Patrick daar.
"Dansen?"
De sensuele blauwe ogen keken me vragend en bijna smekend aan en ik was weer verkocht. Ik knikte en sloeg mijn armen om zijn nek. Hij kwam heel dicht tegen me aan staan met zijn handen losjes op mijn kont. "Net als vroeger." fluisterde hij in mij oor. O, mijn god, dat is waar ook. Zo hadden we al eens eerder gedanst. Op kamp. Toen voelde ik me ook zo overweldigd door de seksuele energie van zijn warme lichaam zo dicht tegen me aan. Nu gingen er weer dezelfde tintelingen door mijn lichaam als toen, alleen herkende ik het nu als geilheid. Zijn adem streelde mijn nek en ik voelde mijn benen zwakker worden. Hij had gelijk, vroeger was deze krachtige aantrekkingskracht er ook al. Alleen ging ik er toen van uit dat hij dit bij ieder meisje bewerkstelligde. En misschien was dat ook wel zo. Ik weet het niet. Ik was in de war.
Het nummer ging over in het mierzoete Lady in Red. Zijn handen verstevigden hun grip op mijn rug. Bezitterig.
"Jij bent nu de Lady in Red."
Ik slikte.
"Net als toen, je had toen een rode trui aan waar ik zo graag mijn handen onder wilde stoppen."
Zijn handen glijden omhoog naar de aanzet van mijn borsten.
"Je bent echt een lekker geil wijf geworden."
Mijn lichaam stokte. Ik voelde me bekeken. Patrick is getrouwd. Dit was niet oké.
"Ga met me mee naar de Kievit." Fluisterde hij.
De Kievit was een obscuur motelletje buiten de stad waar je kamers kon huren per uur.
"Nee, Patrick."
Ik duwde hem resoluut van me af. Hij keek me gekweld aan. Ik voelde walging.
Toen ben ik met grote passen naar de gang gelopen, heb mijn jas aangetrokken en ben half rennend naar mijn auto gegaan omdat ik bang was dat hij achter me aan zou komen en een scène op straat zou maken.
Maar het bleef stil en donker en pas na een kwartier rijden voelde ik mijn hart niet meer in mijn keel kloppen. Wat was hij veranderd. Eigenlijk was de avond precies verlopen hoe ik het had gehoopt in mijn stoutste dromen en toch was het een grote teleurstelling gebleken.
Misschien was hij niet degene die veranderd was, maar ik.
vrijdag 7 december 2012
gevoelig punt
Gisteravond had ik een gesprek met iemand op relatieplanet. Hij had in zijn profiel aangegeven dat hij op dit moment in een relatie zit, maar wel open stond voor een date. Eén van mijn eerste vragen was dan ook waarom. Dat zullen veel mensen hem wel vragen en hij zal het vast beu worden om dat iedere keer te moeten uitleggen en daar het gevoel van krijgen dat hij zich moet verdedigen. Maar desalniettemin wilde ik het toch weten.
Hij gaf me het volgende als als antwoord: Ik zoek contact met een vrouw (en niet met een man) omdat vrouwen gemiddeld een stuk makkelijker over gevoelens praten en schrijven, iets wat m'n vriendin tot m'n spijt totaal niet in zich heeft. Daar loop ik al een aantal jaren tegenaan, vandaar dat ik onlangs de stoute schoenen heb aangetrokken.
Dan vraag ik me meteen af: Is het geen tijd voor relatietherapie? Het kan natuurlijk ook zo zijn dat er mensen op een datingsite zitten die al een relatie hebben, maar dan net de sociale contacten en de oppervlakkige ietwat flirterige gesprekken missen. Dan begrijp ik best dat je (in overleg) contact met anderen zoekt via internet. Maar ik vond dat er uit het antwoord van deze meneer een zeker verbittering sprak. Hij geeft aan iets te missen in zijn relatie. Moet je dan toch maar bij elkaar blijven omdat je veel om elkaar geeft en het verder wel allemaal heel gezellig is? Hoort een relatie op alle vlakken bevredigend te zijn?
Meestal kan een relatie, hoe goed ook, niet alle behoeften vervullen en vul je die gaten op door verschillende hobby's of gesprekken met vrienden/vriendinnen. Is het dan zo vreemd dat deze man die zijn gevoelens niet kwijt kan bij zijn vriendin daar andere vrouwen voor zoekt. Voor mij als vrouw klinkt dit als vreemdgaan. Ik wil dat mijn partner en ik over alles kunnen praten. Als hij de meest intieme gedachtenroerselen met een ander zou delen dan met mij zou ik me bedrogen voelen. Bij mannen gaat het vreemdgaan meer om het lichamelijke aspect, dat weet ik. Maar dan nog.
Ik ga de volgende keer eens aan hem vragen of hij weet wat zijn vriendin daarvan vindt. Of beter gezegd: daarbij voelt.
Hij gaf me het volgende als als antwoord: Ik zoek contact met een vrouw (en niet met een man) omdat vrouwen gemiddeld een stuk makkelijker over gevoelens praten en schrijven, iets wat m'n vriendin tot m'n spijt totaal niet in zich heeft. Daar loop ik al een aantal jaren tegenaan, vandaar dat ik onlangs de stoute schoenen heb aangetrokken.
Dan vraag ik me meteen af: Is het geen tijd voor relatietherapie? Het kan natuurlijk ook zo zijn dat er mensen op een datingsite zitten die al een relatie hebben, maar dan net de sociale contacten en de oppervlakkige ietwat flirterige gesprekken missen. Dan begrijp ik best dat je (in overleg) contact met anderen zoekt via internet. Maar ik vond dat er uit het antwoord van deze meneer een zeker verbittering sprak. Hij geeft aan iets te missen in zijn relatie. Moet je dan toch maar bij elkaar blijven omdat je veel om elkaar geeft en het verder wel allemaal heel gezellig is? Hoort een relatie op alle vlakken bevredigend te zijn?
Meestal kan een relatie, hoe goed ook, niet alle behoeften vervullen en vul je die gaten op door verschillende hobby's of gesprekken met vrienden/vriendinnen. Is het dan zo vreemd dat deze man die zijn gevoelens niet kwijt kan bij zijn vriendin daar andere vrouwen voor zoekt. Voor mij als vrouw klinkt dit als vreemdgaan. Ik wil dat mijn partner en ik over alles kunnen praten. Als hij de meest intieme gedachtenroerselen met een ander zou delen dan met mij zou ik me bedrogen voelen. Bij mannen gaat het vreemdgaan meer om het lichamelijke aspect, dat weet ik. Maar dan nog.
Ik ga de volgende keer eens aan hem vragen of hij weet wat zijn vriendin daarvan vindt. Of beter gezegd: daarbij voelt.
donderdag 6 december 2012
Pakjesavond
Gister geen tijd gehad voor internet. Na college me snel thuis omkleden, kadootjes in een grote canvastas stoppen en de deur uitvliegen om op tijd bij de familie aan te komen. Gebonk op de ramen en deuren, gillende kinderen en een paar tassen gevuld met kadootjes die opeens in de gang staan. Altijd leuk, pakjesavond. De kleine neefjes en nichtjes moeten als eerste naar bed dus die mogen hun pakjes als eerste uitpakken. Tussen de "Oeh's"en de "Aah's"door voor weer een nieuwe duplotrein of carsauto, eten we onze buikjes vol aan soep, saucijzenbroodjes, perpernoten en chocolademuizen.
Eenmaal met de kids op bed spelen de volwassenen met het nieuwe speelgoed en kan het ruilspel beginnen. Hilariteit en gluhwein allom tot in de late uurtjes. Mijn grote neef brengt me thuis. Warme omhelzing in de auto. "Dit moeten we veel vaker doen." en dan mijn verlaten woonkamer binnenstappen. Zuchtend de canvastas, nu gevuld met presentjes voor mezelf, naast de bank. Poes komt me begroeten met een luide mauw en kopjes tegen mijn winterlaarzen. "Ja, beestje. Nu ben jij aan de beurt voor eten en aandacht."
"Zal ik de pc nog even aanzetten?" Ik kijk meewarig naar de plek in de woonkamer waar mijn bureau staat. Daar is het donker en koud. "Nee, laat maar." Chocolademelk uit de magnetron en op de bank nog even tv kijken. Kat op schoot en ik val al bijna in slaap.
Eenmaal met de kids op bed spelen de volwassenen met het nieuwe speelgoed en kan het ruilspel beginnen. Hilariteit en gluhwein allom tot in de late uurtjes. Mijn grote neef brengt me thuis. Warme omhelzing in de auto. "Dit moeten we veel vaker doen." en dan mijn verlaten woonkamer binnenstappen. Zuchtend de canvastas, nu gevuld met presentjes voor mezelf, naast de bank. Poes komt me begroeten met een luide mauw en kopjes tegen mijn winterlaarzen. "Ja, beestje. Nu ben jij aan de beurt voor eten en aandacht."
"Zal ik de pc nog even aanzetten?" Ik kijk meewarig naar de plek in de woonkamer waar mijn bureau staat. Daar is het donker en koud. "Nee, laat maar." Chocolademelk uit de magnetron en op de bank nog even tv kijken. Kat op schoot en ik val al bijna in slaap.
woensdag 5 december 2012
Toch maar betalend lid
Gratis lid zijn op een datingsite begint irritant te worden. Als je iemand die je wel leuk lijkt een hartje hebt gestuurd en die persoon reageert vervolgens met een geschreven berichtje, dan wil je natuurlijk wel iets terug kunnen zeggen. En al was het niet voor die leuke jongen die schreef dat hij wel eens een drankje met me wilde drinken, dan is het wel voor die gast die me alleen maar schreef: "Jij komt zeker niet veel buiten."
Wat is dat nou weer voor opmerking? Ja ik heb een heel lichte huid die erg afsteekt tegen mijn donkere ogen en bruine haar en ja, we hebben dit jaar erg weinig zon gehad. Niet iedereen heeft het budget voor een jaarlijkse wintervakantie, meneer skibril.
Dat laatste wil ik dus graag even kwijt aan meneer persoonlijk. Maar dat kan dus niet.
Er zit niets anders op. Ik ga betalen. Een week voor 12,50. En ik doe het nu.
.....
Woepie dat gaat snel. Binnen een minuutje al ge-upgrade. Mooi, kan ik meneer bijdehand, vooringenomen en bevooroordeeld even van repliek dienen en de wél sympathieke gozer een aardig mailtje terug sturen.
dinsdag 4 december 2012
eerste reacties
Oké, datingsites zijn verslavend. Zelfs als je geen berichten kan sturen omdat je het vertikt om te betalen voor zo'n site. In de uurtjes voor ik naar college moet zit ik fotootjes te scrollen en met hartjes te gooien en zodra ik terug ben van de uni, werp ik mezelf al achter de pc zonder zelfs mijn jas uitgedaan te hebben. "Heeft er iemand gereageerd?" is dan de brandende vraag.
Wauw. Er zitten gewoon zestig berichten in mijn inbox! Dat gaat snel. Ik zit hier pas een dag. Veel gasten zijn te oud of lijken me helemaal niet interessant. Maar er zitten toch wel een paar leuke bij. En veel doen toch wel hun best om een persoonlijk praatje met je te maken. "Je ogen nodigden me uit om contact met je te zoeken." Best leuk gevonden. En ook al kan ik dan nog niet terug reageren, het lezen alleen al van deze berichtje is een ontzettende ego-boost. Mijn aandachtsquota voor deze week is alweer aangevuld.
Met een glimlach op mijn gezicht omdat alleen een kleine foto van mij al zoveel reacties heeft uitgelokt stap ik in mijn hardloopschoenen. Dat het buiten koud en grijs is doet er nu niet meer zoveel toe. Laat die zon maar, er straalt iets binnen in mij.
maandag 3 december 2012
Ingeschreven
Het is zover. Ik heb me ingeschreven op een datingsite.
Zonet heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mij eindelijk ingeschreven op Relatieplanet nadat mijn collegaatje herhaaldelijk had lopen zeuren dat het "echt iets voor mij" zou zijn. In eerste instantie was ik sceptisch. Er zitten toch alleen maar sukkels op zo'n datingsite die niet knap of welbespraakt genoeg zijn om in de kroeg of op straat een meisje aan te spreken. Maar toen begon ik me te realiseren dat ik zelf al maanden geen leuk contact meer had gehad met een leuke jongen van het andere geslacht omdat je ze simpelweg niet zomaar op straat gaat aanspreken en omdat je uit de kroeg alleen maar oppervlakkige puberale players haalt. Vroeger kreeg je je vriendje via school of de sportvereniging. Of die stamkroeg waar we iedere week met zijn allen heen gingen. Maar vrijwel al mijn vrienden zijn nu te druk met hun serieuze baan of serieuze relatie om nog veel zin te hebben om iedere week te gaan stappen. Op mijn werk zijn alleen maar meiden en mijn mede studiegenoten zijn tegenwoordig een stuk ouder dan ik zelf ben en over het algemeen allang gesetteld. Dat krijg je als je voor een stoffige studie kiest als kunstgeschiedenis. Ik had toch echt voor geschiedenis moeten kiezen in Utrecht, waar de leuke studenten nog voor het oprapen schijnen te liggen.
Dus, vooruit, dan maar de datingsites eens gaan uitproberen. Eerst een gratis profiel aanmaken en dan rondsurfen op leeftijd en foto's. Hmm. Dat valt nog best wel mee eigenlijk. Er zitten echt honderden mannen in de leeftijdscategorie 28 /m 35 en dat zijn toch echt niet allemaal sukkels. Handig dat er meteen een profiel bij zit met een verhaaltje en interesses. Zo vallen de leuke foto's die een tekst vol spelfouten hebben staan of gebrek aan fantasie (strandwandeling, wijntje) al snel af. O, jij hebt twee pitbulls, laat maar zitten. Je echte naam is zeker Sjonnie. Kitesurfen? Leuk, maar wie doet dat niet tegenwoordig? Al wordt je daar wel lekker gespierd van. Maar het kan ook betekenen dat je een meeloper bent. Laat ik die maar eens een mailtje sturen om uit te vissen hoe hij echt in elkaar zit, want zo'n profiel is ook maar een reclameaffiche in feite.
Hoe stuur ik een berichtje? O. Dat gaat niet als je gratis lid bent. Ik kan alleen maar een hartje sturen. Wat lame. O, ja ze willen natuurlijk dat ik ga betalen. Ja echt niet. Ik wil eerst eens weten of ik dit wel een leuk medium vind. Hallo, ik ben een arme student in tijde van crisis. Dan maar fotootjes kijken en met hartjes smijten. Eens kijken of daar op gereageerd wordt. Maar dan zal ik eerst een leuke foto van mezelf op mijn profiel moeten zetten anders gaat geen hond reageren natuurlijk. Hm. Ik heb helemaal geen leuke foto van mezelf. Ja, die mijn ex van me heeft gemaakt in Spanje is wel leuk. Maar dat is alweer een jaar geleden. Nou, ja. Dan maar geen recente foto. Hop, die staat erop. En nu maar eens afwachten.
Zonet heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mij eindelijk ingeschreven op Relatieplanet nadat mijn collegaatje herhaaldelijk had lopen zeuren dat het "echt iets voor mij" zou zijn. In eerste instantie was ik sceptisch. Er zitten toch alleen maar sukkels op zo'n datingsite die niet knap of welbespraakt genoeg zijn om in de kroeg of op straat een meisje aan te spreken. Maar toen begon ik me te realiseren dat ik zelf al maanden geen leuk contact meer had gehad met een leuke jongen van het andere geslacht omdat je ze simpelweg niet zomaar op straat gaat aanspreken en omdat je uit de kroeg alleen maar oppervlakkige puberale players haalt. Vroeger kreeg je je vriendje via school of de sportvereniging. Of die stamkroeg waar we iedere week met zijn allen heen gingen. Maar vrijwel al mijn vrienden zijn nu te druk met hun serieuze baan of serieuze relatie om nog veel zin te hebben om iedere week te gaan stappen. Op mijn werk zijn alleen maar meiden en mijn mede studiegenoten zijn tegenwoordig een stuk ouder dan ik zelf ben en over het algemeen allang gesetteld. Dat krijg je als je voor een stoffige studie kiest als kunstgeschiedenis. Ik had toch echt voor geschiedenis moeten kiezen in Utrecht, waar de leuke studenten nog voor het oprapen schijnen te liggen.
Dus, vooruit, dan maar de datingsites eens gaan uitproberen. Eerst een gratis profiel aanmaken en dan rondsurfen op leeftijd en foto's. Hmm. Dat valt nog best wel mee eigenlijk. Er zitten echt honderden mannen in de leeftijdscategorie 28 /m 35 en dat zijn toch echt niet allemaal sukkels. Handig dat er meteen een profiel bij zit met een verhaaltje en interesses. Zo vallen de leuke foto's die een tekst vol spelfouten hebben staan of gebrek aan fantasie (strandwandeling, wijntje) al snel af. O, jij hebt twee pitbulls, laat maar zitten. Je echte naam is zeker Sjonnie. Kitesurfen? Leuk, maar wie doet dat niet tegenwoordig? Al wordt je daar wel lekker gespierd van. Maar het kan ook betekenen dat je een meeloper bent. Laat ik die maar eens een mailtje sturen om uit te vissen hoe hij echt in elkaar zit, want zo'n profiel is ook maar een reclameaffiche in feite.
Hoe stuur ik een berichtje? O. Dat gaat niet als je gratis lid bent. Ik kan alleen maar een hartje sturen. Wat lame. O, ja ze willen natuurlijk dat ik ga betalen. Ja echt niet. Ik wil eerst eens weten of ik dit wel een leuk medium vind. Hallo, ik ben een arme student in tijde van crisis. Dan maar fotootjes kijken en met hartjes smijten. Eens kijken of daar op gereageerd wordt. Maar dan zal ik eerst een leuke foto van mezelf op mijn profiel moeten zetten anders gaat geen hond reageren natuurlijk. Hm. Ik heb helemaal geen leuke foto van mezelf. Ja, die mijn ex van me heeft gemaakt in Spanje is wel leuk. Maar dat is alweer een jaar geleden. Nou, ja. Dan maar geen recente foto. Hop, die staat erop. En nu maar eens afwachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)