“Weet je, ik
was best wel verbolgen dat je me niet persoonlijk had verteld dat je zwanger
was. Het was echt niet leuk om op facebook te lezen dat je je 20 weken echo had
gehad, zonder dat ik iets wist. Ik dacht dat we zulke goede vriendinnen waren.”
Ze was even
stil en keek me toen recht aan. Haar ogen fonkelden een beetje.
“Ik heb je meer dan een half jaar geleden verteld dat ik overspannen was. En je hebt me nooit
gebeld om te vragen hoe het met me ging. Als we elkaar zagen was je altijd zo
druk bezig met jezelf en iedereen ervan te overtuigen dat het zóó goed met je
ging, dat ik al bij voorbaat niets meer tegen je durfde te zeggen.”
“Maar het gíng
helemaal niet goed met mij.”
“Nou, met
mij dus ook niet.”
Ik
verkruimelde mijn koekje en dronk wat
thee. Ze keek naar buiten waar een flauw straaltje zon in de tuin scheen.
“Ik ben blij
dat we weer kunnen praten.”
“Ja, ik ook.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten