Het geheim - kort verhaal

Het geheim   (fictief verhaal)

De wind grijpt haar sjaal als ze de tram uitstapt. Met een wilde graai met haar hand weet ze nog te verijdelen dat hij wegwaait, de grijze lucht in. De tram rijdt verder en ze staat stil te wachten tot hij helemaal voorbij is. En dan ligt daar, recht voor haar aan de overkant van de weg, de straat. Een misselijk gevoel komt omhoog, maar dat drukt ze meteen weer weg. Niet te lang dralen nu, anders durf je niet meer.

Ze steekt de weg over met ferme, zekere passen. Voor de zekerheid leest ze nog even het straatnaambord, maar ze weet dat dit de juiste straat is. Ze is hier al zo vaak langs gelopen. Met het idee om bij nummer twaalf aan te bellen. Maar altijd was het dan het gezicht geweest van haar man dat haar weerhield. Het idee om die lieverd te bedriegen greep haar naar de keel. Ze walgde van zichzelf dat ze het alleen al dacht. En nu staat ze werkelijk op het punt het te gaan doen. Ze zal nooit de woorden kunnen zeggen: “Sorry, het overkwam me, ik wist niet wat ik deed.” Want ze weet dondersgoed wat ze gaat doen. Hier heeft ze lang en diep over nagedacht. Ze had vorige week een besluit genomen en haar ex gebeld. “Ben je donderdag thuis?” had ze gevraagd en hij had meteen geweten wat ze van plan was. Hij kent haar zo goed. Eigenlijk beter dan… O, ze is er al. Het laatste portiek van de straat. Zonder te trillen zweeft haar vinger naar de bovenste bel en drukt. Vrijwel meteen gaat de zoemer van de centrale portiekdeur. De hakken van haar winterlaarzen klikken op de betonnen trap. Een beetje buiten adem van het snelle lopen bereikt ze de bovenste trede. Hij staat al in de deuropening.

“Sorry, ik…”

“Ik weet het.”

Hij legt zijn handen op haar bovenarmen. Zijn gezicht is dichtbij het hare. Opeens laat haar zelfvertrouwen het afweten en ze voelt haar knieën knikken. Haar nu wel bevende hand streelt zijn haar. Zo’n vertrouwd gevoel. “Ik wist niet wat ik anders moest doen.”

“Sshht.” Hij streelt haar lippen met de zijne en trekt haar in zijn armen naar binnen. Met zijn voet sluit hij de deur achter hen. Hij duwt haar zacht maar dwingend tegen de muur. Zijn warme adem strijkt over haar wang. Ze zoekt gretig zijn lippen. Bijna wanhopig begint ze de knoopjes van zijn overhemd los te maken. Hij glimlacht. “Weet je nog die eerste keer dat ik bij je thuis kwam?”

Ze glimlacht nu ook. Ja dat weet ze nog. Een gevoel van rust bereikt haar eindelijk. Toen stonden ze ook zo in de gang. Ze werden verteerd door jeugdige verlangens. God wat wilden ze elkaar. Ze durft hem nu in de ogen te kijken. De tedere blauwe ogen die zoveel lijken op die van haar man. Ze zucht en ontspant. Hij begeleidt haar naar de slaapkamer. Trekt onderweg haar kleren uit met een geroutineerd gebaar. De bedrand stoot tegen de achterkant van haar benen. “Net als toen.” Zucht hij en zoent haar hals. Ze laat zich meevoeren.  Hun lichamen zakken achterover op het verwelkomend matras. De vertrouwde zwaarte van zijn lichaam op het hare. De tederheid van zijn vingertoppen die het reeds verkende lichaam strelen. Als hij in haar komt voelt het als thuiskomen.

Hij ligt tegen haar aan te slapen. Hun lichamen nog verstrengeld. Zelfs de geur die nu van hun lichamen slaat maken een nostalgisch gevoel bij haar los. Ze heft haar hand op en kijkt naar de trouwring om haar vinger. Ze glimlacht en denkt met warmte aan haar man. “Voor jou liefste. Voor de baby die je zo graag wilt.”