Hoe in een paar weken veel kan veranderen.
Zoals jullie weten had ik besloten om tijdelijk bij mijn ouders in te trekken tot het weer wat beter ging met mijn vader. Dat bleek een goede beslissing te zijn. Wat alleen minder handig was, was dat ik ieder weekend weer terug moest naar Rotterdam omdat ik daar nog steeds mijn huurhuisje en mijn bijbaan in een winkel had. Ik zeg heel bewust "had".
Het beviel me beter dan verwacht om weer onder ouderlijke vleugels te wonen. De ruimte, de rust, de stilte, de natuur. Ieder weekend in Rotterdam betekende een overdaad aan negatieve prikkels voor mijn ontwende zenuwen. Stank, viezigheid, smog, drukte en lawaai. Waar deed ik dat eigenlijk nog voor? Om die paar centen te verdienen die meteen opgingen aan de huur voor een huis waar ik nooit was, waar de planten doodgingen en het stof zich ophoopte? Als ik mijn huur en mijn baantje op zou zeggen zou ik meer geld overhouden per maand. Mijn ouders vroegen geen kostgeld, slechts wat hulp in het huishouden. De knoop was verrassend snel doorgehakt.
Mijn broer hielp me de laatste grote spullen in de stationwagon te laden. Uit elkaar gehaalde boekenkasten die zolang bij mijn ouders op zolder geparkeerd kunnen worden. Lang leve het eenvoudige IKEAsysteem. Ideaal om je leven even in elkaar te klappen en weg te zetten. Mijn blik gleed over de nu kale vloer en wanden. Mijn schilderijen hadden nauwelijks een afdruk achtergelaten op de muur. De harige aanwezigheid van mijn kat was verdwenen in de stofzuiger. Met mijn spullen was ook de persoonlijkheid van het appartement verdwenen. Mijn thuis was nu een leeg huis. Klaar om door een ander overgenomen en bewoond te worden. Het deed me weinig.
Mijn broer kuchte bescheiden in de deurpost. Mijn pc-kast onder zijn arm. "Heb je alles?"
"Ja, ik heb alles."
Met verbazingwekkend veel opluchting leverde ik de sleutel in van mijn kleine portiekwoning die jaren geleden nog het trotse symbool was van mijn zelfstandigheid. Prioriteiten veranderen.