donderdag 29 mei 2014

Black Lips in Amsterdam

Afgelopen zondag naar een optreden van The Black Lips geweest. Ik had ze al eerder zien spelen in een kelder in Amsterdam een paar jaar geleden en dat was ook zo'n heerlijk energiek spektakel. Al moet ik zeggen dat ik ze toen leuker vond omdat ze meer punk speelden. Zondag waren de nummers wat rustiger dan ik had verwacht. Ik had me al klaar gemaakt voor een rondje in de pit, alle elleboogstoten en eventueel een kist in mijn oog. Die kreeg ik alsnog hoor. Het publiek begint tegenwoordig al bij alleen het horen van de bandnaam te crowdsurfen. Maar zo hoort dat ook bij een lekker avondje garage. Een garage met glas-in-lood.



Ik ben nu naarstig op zoek naar de videobeelden van het concert waar ik een paar jaar geleden was. Dit jaar heb ik mijn mobieltje maar niet in mijn hand gehouden tijdens het springen, want het risico van kapotgaan was wat te groot (zelf was ik ook aardig total-loss). Maar jullie kunnen de band natuurlijk altijd bekijken op youtube.

dinsdag 20 mei 2014

Wake up call

De volgende ochtend werd ik met een verheerlijkte glimlach op mijn gezicht wakker en ik voelde de vlinders nog steeds in mijn buik rondfladderen. Ik pakte mijn telefoon om mijn beste vriendin Merel te bellen. Dit soort gevoelens wil je kwijt, wil je delen.En daarna zingend en huppelend de dag doorbrengen.

Merel nam wat knorrig de telefoon op. Zij bevond zich duidelijk in meer duistere sferen op dit moment en had wellicht geen behoefte aan mijn gefladder en gehuppel. Maar dat kon me weinig schelen. Liefde maakt egoïstisch.

"Meer, ik denk dat ik verliefd ben!"
"Hmpf (gesteun aan de andere kant). Vertel."

Toestemming om los te barsten: "Hij is lang en knap. Heel donker haar en mooie donkerbruine ogen. Wel een beetje dun, maar ontzettend atletisch gebouwd. Dat komt omdat hij zoveel fietst. Hij is wielrenner. Vandaar zijn goede conditie hihi. En hij heeft onwijze normen en waarden, is naar Afrika geweest om kindjes te helpen en hij eet alleen maar Fair Trade enzo. En we hebben dezelfde muzieksmaak." (ik zou hier een smiley aan toe moeten voegen want ik bleef grijnzen tijdens het vertellen. En niet ademen natuurlijk.)

"En?"
"Wat en?"
"Nou, normaal ben je een half uur aan het woord. Ik wacht op meer."
"Er is niet meer."
"Hoe bedoel je?"
"Nou, meer weet ik niet van hem. We hebben gister een bandje gekeken. Dat was de eerste keer dat ik hem zag. We hebben niet zoveel gepraat."
"Maar je bent wel verliefd?"
"Ja, nou ja. Hij is meegegaan naar mijn huis daarna. Je weet wel. O, hij was zo goed en fijn. Zijn lijf is zo sterk en zacht tegelijk. Helemaal glad (giechel). Ik voelde me zo ontspannen bij hem." (grotere smiley)

"Lau."
"Ja?"
"Heb je niet gewoon last van een goede-wip-roes?"
"...."
"Nou?"
"Ja, misschien wel. Het was ook al weer even geleden."
"Ja (zucht aan de andere kant). Nou ik ga weer verder met verhuizen. Jij verder veel plezier met nagloeien. Spreek je later. Kuzz."
"Kuzz."

O. Ja. Dat dus.


Daar kun je chocola van maken

Mijn interesse voor de sociale kant van internet was even helemaal weg. Het leidde me teveel af van mijn studie en ik ga liever ergens voor 100% voor als ik het dan toch doe. Studie was prioriteit en maar goed ook, want ik heb de afgelopen tentamens goed doorstaan.

Maar nu is het blokken voorbij en zitten er teveel uren nietsdoen in een dag. Dat is weer even wennen. Heerlijk met dit weer met een boek naar buiten, vrienden opzoeken en veel wandelen. Maar toch. Dan zit je de avonden alleen op de bank. Er is niets leuks op tv en de pc lonkt.

Mensen live ontmoeten is wat ik nu weer meer wil doen. Laatst voegde ik de daad bij het woord en stelde aan een jongen van de datingsite, die ik tijden geleden voor het laatst had gesproken, voor om samen naar een bandje te gaan kijken. We hebben dezelfde muzieksmaak (toch altijd wel een belangrijk criterium) en hij leek me goed gezelschap. De avond was ook echt heel gezellig en de band leuk. Nadeel van samen een bandje kijken is dat je weinig kunt praten. Na de eerste paar minuten zagen we af van het in elkaars oor tetteren. Nu wierpen we elkaar af en toe een blik toe. Die blikken werden steeds broeieriger en ik was me op een knetterende manier bewust van zijn lichaam naast me. Toen hij voorstelde om bij mij thuis nog na te kletsen (zijn auto stond bij mij voor geparkeerd) gaf ik daar dan ook aan toe. Netjes zaten we aan de koffie. Nee, hij wilde er geen chocolaatje bij. Alleen als ze van Fair Trade waren.

"Nee, sorry. Ik sta absoluut achter hun waarden, maar heb daar het geld niet voor." Eigen belangen gaan dan toch voor.
"Als je er geen geld voor hebt kun je beter helemaal geen chocolade kopen."
........

Niet zo'n handig antwoord als je een vrouw wilt behagen.

Een pets op de vingers vanwege de vraatzucht is niet sfeerverhogend. Al zal het mijn moeder erg plezieren dat ik allang niet meer zo dun ben als afgelopen jaar en er nu eindelijk weer rondingen en handvatten aan mijn lichaam te bespeuren zijn. Ik voel mij er echter niet zelfverzekerder door.

Maar blijkbaar had de verkeerde opmerking het vuur niet genoeg gedoofd, want toen hij in de gang stond om zijn jas aan te doen en braaf naar huis te gaan kwam daar de afscheidszoen. En IK was degene die hem meetrok naar de slaapkamer.

En daar heb ik geen spijt van gekregen. Ik weet niet of het komt door de gewoonte van het likken aan dure chocolade, maar hij gaf mij het gevoel dat ik een overheerlijk snoepje was. Ik kon me slechts nog ontspannen en me overgeven. En nog een keer.

Toen we in elkaars armen lagen na te soezen voelde ik warempel vlinders in mijn buik. Dat was alweer een tijd geleden. Misschien moet ik toch maar gaan overstappen op de Fair Trade.

Hij ging trouwens een uurtje later weer naar huis. Het was dik een uur rijden voor hem en morgenvroeg (of eigenlijk diezelfde ochtend over drie uur) ging zijn wekker alweer om eerst naar de spinning te gaan, alvorens hij de deur uit zou gaan om te gaan werken. Pfffff. Wat een aktieveling.

Oké. Ik draai me nog een keer om en neem nog wat chocola. Alleen.




woensdag 20 november 2013

introvert versus extravert

Naar aanleiding van een stukje over introvert zijn, op het blog van "Nachtbraker"
(wij lezen elkaar):

Introvert zijn heeft vaak een negatievere betekenis dan extravert zijn. In ieder geval benijden veel introverte mensen de extraverte variant omdat ze schijnbaar makkelijker met mensen omgaan en zich vrijer weten te uiten.

Maar weten extraverte mensen zich inderdaad vrijer te uiten of zijn zij slechts een beïnvloedbare speelbal van de wensen en verwachtingen van hun omgeving? In hoeverre is de uiting echt?

Volgens Freud krijgen extraverte mensen energie van andere mensen, van gezelschappen. Eigenlijk zijn het dus types die graag in de belangstelling staan: ze leven op als ze een schijnwerper op zich gericht voelen, of als ze omringd worden door de tintelende vibes van de energie van anderen. Extraverte mensen hebben sneller de neiging om te verwoorden of te verbeelden wat zij voelen in een groep. Vooral als deze extraverte mens ook nog eens erg aanvoelend is.


-----

Bovenstaande opmerkingen zijn een samenraapsel van wat ik op internet tegenkwam bij het lezen over blogs en sites met introvert en extravert als thema. Ik heb ze samengeveegd tot deze conclusie. Maar heb het gevoel dat de inhoud veel te kort door de bocht is. Volgens mij zijn er veel meer facetten in introvert/extravert zijn.

Zelf ben ik van mening dat ik extravert ben. Want ik flap er vaak uit wat ik denk en voel. Ik maak makkelijk contact met wildvreemden en denk pas later na over consequenties (extravert zijn wordt vaak gekoppeld aan impulsiviteit).

Maar daarentegen ben ik met vlagen zeer introvert. Zit ik liever thuis onder een kleedje achter de pc, want dat is "veiliger" en  -ja lieve nachtbraker, zelfs ik -  zeg een concert af waar ik een ticket voor heb gekocht uit angst voor het onbekende.

------

Conclusie II:

Er is niet zoiets als een 100% introvert of extravert persoon.
Dat is veel te zwart-wit.
Wij mensen zijn grijs.

------

Grijze muizen
Met een randje roze
Groen, indigo
Of pimpelpaars wellicht

Net dat leuke sjaaltje
Maakt ons uniek
Maar hij kan ook weer af
Hij zit niet vast







zondag 20 oktober 2013

De koffiedate

..."Kopje koffie doen?" had ik gevraagd en ik voelde de grond al een stukje onder mijn voeten opengaan. Stond ik op het punt om mezelf nu heel erg voor schut te zetten?

Zijn pretoogjes begonnen echter nog meer te glimmen. "Ik dacht dat je het nooit zou vragen." Antwoordde hij droog.

We gaven elkaar een hand en stelden ons aan elkaar voor. Een paar tellen later zaten we in het dichtstbijzijnde café en bestelden een koffie. Ik een café au lait en hij een gewone, zwart.
"Ik moet zeggen dat ik het erg kan waarderen dat je je omdraaide en me aansprak. Dat heeft een vrouw nog nooit eerder bij me gedaan. Ben jij altijd zo brutaal?"
Brutaal? Ik? Hij moest eens weten.
Ik schudde mijn hoofd en zocht naar woorden.
"Het kwam meer omdat ik een afspraak met mezelf had gemaakt dat ik in het vervolg wat meer initiatief moest nemen."
"Nou, dan ben ik blij dat ik degene ben geweest die daarna langs kwam lopen." zei hij met een grijns.

Het was vooral die jongensachtige grijns die hem aantrekkelijk maakte. En zijn zelfverzekerde nonchalance. Verder was hij niet echt opvallend te noemen. Niet slank, maar ook niet heel breed. Ondefinieerbare haarkleur; beetje bruin, beetje blond. Rossige stoppels op zijn brede maar ook vlezige kaak. Neutrale kledingkeus. Maar zijn hele houding had die air. Een soort know how.

We hadden een heel gezellige middag en kletsten echt over van alles. Er was een klik. Er was chemie. En er was een vriendin: een fotootje in zijn portemonee en een terloopse opmerking. Omdat de opmerking wel heel erg terloops was, vroeg ik specifieker of hij al bezet was.

"Bezet, wat heet bezet. Ik heb een relatie, dat is zo, ja."
"Maar jullie zijn niet monogaam?"
"Jawel." Hij speelde met zijn servet en keek me niet aan.
"Dan ben je toch gewoon bezet?"
"Nou weet je, soms moet je de dingen niet zo letterlijk nemen." En toen keek hij me recht in mijn ogen, met diezelfde nonchalante en ietwat arrogante blik. De pretlichtjes waren weg en hij had nu iets dwingends.

Ik schoof mijn stoel naar achter, legde wat geld op tafel en gaf hem formeel een hand. Ik bedankte hem voor de gezellige middag, greep mijn jas en ik beende het café uit.

Er zijn momenten wanneer je moet weten dat je initiatief moet nemen en er zijn momenten wanneer je moet weten dat je het initiatief weer in moet trekken.






vrijdag 18 oktober 2013

Daar sta je dan

Soms heb je dat je op straat iemand tegenkomt waarvan je denkt: "Nou, die ziet er niet verkeerd uit." En heel soms kijkt die ander je op dat moment precies op dezelfde manier aan. Je maakt oogcontact en je weet van elkaar dat die ander jou ook gespot heeft (en goedgekeurd). Vrijwel altijd loop je daarna gewoon door en ga je je een paar minuten later afvragen hoe het zou zijn geweest als je een praatje met die persoon had gemaakt.

Omdat dit mij nu al zo vaak is overkomen heb ik ooit eens met mijzelf afgesproken dat ik de volgende keer blijf staan en ook daadwerkelijk een praatje aanknoop. Want wat heb je te verliezen?

Van de week gebeurde het dus. Ik liep dromerig over Eendrachtsplein, mijn ogen dwalend langs de leuke gevels, toen er uit tegenovergestelde richting een jongen mijn kant op kwam lopen. Gewoon een voorbijganger, waarschijnlijk op weg naar het station. Maar zijn lichaamshouding viel me op: behoorlijk zelfverzekerd. Hij was niet eens erg gespierd of een modellentype, gewoon een normale jongen die lekker in zijn vel zit en dat van verre al uitstraalde. Toen we elkaar passeerden maakten we oogcontact. Hij had mij blijkbaar ook al taxerend in de smiezen gehouden. Mijn hersenen werkten te traag om te beseffen dat ik stil moest gaan staan en ik liep dus een beetje wezenloos door. Maar de ondeugende fonkeling in zijn ogen toen hij merkte dat ik ook naar hem had lopen staren was wel meteen tot me doorgedrongen en waarschijnlijk was dat de reden dat ik alsnog bleef staan en me omdraaide. Hij keek ook om. Toen hij zag dat ik gestopt was, stopte hij ook. Met een brede grijns keek hij me ontwapenend aan alsof hij wilde zeggen: "Nou, kom op dan."

Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken. "Shit, ik ben hier veel te onzeker voor."
Er gleed weliswaar een glimlach over mijn mond, maar ik voelde ook meteen dat mijn wangen vuurrood werden. Het was een ongemakkelijk moment. Daar stonden we op zeker vijf meter afstand van elkaar, afwachtend. En niemand van ons twee die de eerste stap durfde doen. Ik stond al op het punt om me verlegen giechelend om te draaien en door te lopen. Maar een trots stemmetje in mijn hoofd gaf me een soort duw in de rug. Ik deed de eerste stap. En nog één. Mijn trots nam het roer over en vroeg zonder hapering of trillen: "Kopje koffie doen?"


- wordt vervolgd-

dinsdag 15 oktober 2013

persoonlijkheidje Ri(j)ker

Op facebook kan je een testje doen welk Startrek figuur bij jouw persoonlijkheid past.
90% Wil Riker was mijn uitkomst.
Tja, ik heb altijd al geweten dat ik een womanizer was ;p


At times you are self-centered
but you have many friends.
You love many women, but the right
woman could get you to settle down.



Afgezien van de baard is de gelijkenis verbazingwekkend inderdaad.
En verder natuurlijk net zo arrogant en cynisch.
Al moet ik toegeven dat ik mijn nek wel eens verrekt heb bij het nakijken van het kontje van Troi. Wie weet....als ik een man was, was ik Riker. Nu laat ik me liever door hem versieren.

Ik ga door dit advies echt niet zomaar uit de kast komen, hoor. Het is niet voor niets een walk-IN wardrobe.