maandag 10 december 2012

De Reünie

Afgelopen zaterdag had ik een reünie van mijn oude basisschool. Natuurlijk was ik best een beetje zenuwachtig. Ook al heb ik nog best wel contact met sommige oud klasgenoten via facebook of hyves en weet ik hoe zij er nu uitzien, dat ze getrouwd zijn en kinderen hebben en wat voor werk ze doen. Van hen wist ik dat ik het leuk zou vinden om ze weer te zien en het één en ander met ze te bespreken had. Maar er is ook een gedeelte dat helemaal niet aan social media doet en waar ik geen idee van had hoe ze er nu uit zouden zien en wat er van ze geworden is. Eén van hen is de jongen waar ik vroeger een beetje verliefd op was. Zoals meer meiden uit de klas. Hij was heel erg populair, knap en lang. Arrogant ook wel. Ik was op de basisschool best een tutje dus hij ging niet met me om. We hadden allebei een totaal andere vriendengroep. Op de middelbare school veranderde dat een beetje omdat ik toen wat zelfverzekerder werd en we wel eens stonden te kletsen bij het schuurtje waar de leerlingen stiekem stonden te roken. Maar die keren waren op één hand te tellen. Toch denk ik dat het vooral voor hem was dat ik besloot om mijn sexy rode jurkje aan te trekken voor de reünie. Met een legging eronder omdat het buiten zo koud is, maar die ik uit zou kunnen trekken als het binnen erg warm zou zijn, net als mijn vestje.

Met zenuwen die door mijn buik gierden sloeg ik het portier van mijn zojuist geparkeerde auto dicht. Het was nog een paar meter lopen naar mijn oude basisschool en onderweg kwam ik een paar oude bekenden tegen die me vrolijk begroetten. "Héé daar is Laura! Wat leuk dat jij er ook bent! Hoe gaat het?"
Zoenen werden uitgewisseld en handen van partners werden geschud. Datzelfde ritueel zette zich voort toen we de hoofdingang inliepen en begroet werden door de twee meiden die dit hele gebeuren gerealiseerd hadden. Op de basisschool waren ze al onafscheidelijk en nu blijkbaar nog steeds. Ons oude schooltje leek zoveel kleiner dan het in mijn herinneringen was. Het was ook best veranderd met een nieuwe aanbouw en al het houtwerk dat in vrolijke kleuren geverfd was. Vroeger was het hierbinnen donkerbruin door al het hout, wat toen een beetje aanvoelde als een veilig hol. Toch riepen de bekende vormen en geuren fijne herinneringen bij me op en ik voelde me meteen een stuk rustiger worden.

Ik hing mijn jas op en zag al meteen een goedkeurende blik van iemands partner over mijn jurkje glijden. Of was die blik voor mijn lijf bedoeld? Het eerste uur vloog om met het begroeten van allerlei oud klasgenoten. De opkomst was behoorlijk, al miste ik toch wel een paar gezichten. Sommige oud leerlingen waren geen steek veranderd en anderen herkende ik juist bijna niet. De jongen die vroeger zo gepest werd omdat hij rende als een meisje bleek tevreden en goed opgedroogd uit de kast te zijn gekomen en stond nu grappen te maken met zijn oude pestkoppen die vadsige buiken hadden gekregen en dunner haar op hun hoofd. Een oude vriendin van me smoorde me in een omhelzing en liet me trots de foto's van haar vijf (!) kinderen zien. "En jij? Heb je geen partner bij je?"
"Nee, ik ben vrijgezel."
Iedere keer als ik dit antwoord moest geven probeerde ik de daaropvolgende reactie te peilen. Verbazing? Medelijden? Afgunst? Het was niet altijd duidelijk. Het voordeel was wel dat daarna vaak de foto's van de kinderen opgeborgen werden en het gesprek over een veiliger onderwerp ging. Zoals de oude schooltijd.
"Haha weet je nog dat Michel toen vastzat met zijn voet in de wc pot?"
"Ja de conciërge moest hem eruit trekken."
"We vroegen ons allemaal af waarom hij met zijn voet in de pot was gaan staan."
"Misschien probeerde hij een te grote drol door te duwen."
Toen ik mee stond te lachen om de flauwe opmerkingen voelde ik een hand op mijn schouder. Terwijl ik me omdraaide werd ik al gewaarschuwd door de terugkerende kriebels in mijn buik. En ja, hoor. Het was die ene jongen die nu achter me stond en me vragend in de ogen keek. "Laura?"
Hij was veranderd. Maar niet in de kalende dikzak die hij nu had kunnen zijn. Daarentegen was hij ook geen Adonis meer. Maar dezelfde prikkelende aura hing nog steeds om hem heen. Een seksuele energie waar mijn puberlichaam jaren geleden al week van werd.
"Hoi Patrick."
Zijn blauwe sensuele ogen namen me op van top tot teen. Er brandde nog steeds een smeulend vuur in die kijkers.
"Je ziet er goed uit."
"Dank je" stamelde ik.
"Hoe gaat het met je?"
Nog steeds was hij de enige persoon op aarde die deze zin sexy kon laten klinken. Nonchalant maar toch geïnteresseerd. Me observerend alsof hij net had voorgesteld om de bezemkast in te duiken en gepassioneerde sex te hebben.
"Ja, is goed. Euh... Het gaat goed."
Scheve glimlach door alleen maar één mondhoek op te trekken.
"Is Daan er ook?" vroeg hij me. Alsof er een plons koud water over me heen gegooid werd.
"Euh, nee. We zijn uit elkaar."
Zijn wenbrauwen vlogen verbaasd omhoog.
"Wauw. Jullie waren echt al een eeuwigheid bij elkaar."
"Ja, ik weet het." De pijn klonk door in mijn stem, hopelijk hoorde hij het niet. "En jij?."
"Getrouwd." antwoorde hij verveelt. Alsof hij liever een ander antwoord had gegeven.
"O, leuk. Is ze er nu ook?"
Zijn mondhoek trekt naar beneden. "Nee."
"Oké." Ik wist niet meer wat ik verder nog kon zeggen.
"Dat jij en Daan uit elkaar zijn, joh. Weet je dat ik er vroeger heel erg van baalde dat hij je voor mijn neus weggekaapt had?"
"Huh?" Ik zal wel heel stom gekeken hebben, want deze woorden had ik dus echt van zijn lang zal zijn leven niet verwacht.
"Had je dat nooit door, bij het schuurtje, dat ik je best wel leuk vond?"
Wanneer moet ik dat doorgehad hebben? Bij al die keren dat je me negeerde, deed alsof ik lucht was en mij het gevoel gaf dat ik te stom was om mee gezien te worden en public. Of die ene keer dat je je achter het schuurtje over me heen boog en ik ervan overtuigd was dat je me ging zoenen en dat je toen je hoofd geschrokken wegdraaide toen iemand je naam riep?
"Nee, dat was me niet duidelijk, nee."
Mijn stem klonk wat koeler nu. Ik draaide me half om om mijn plastic beker bij te vullen met jus d'orange. Om ons heen stonden nog allerlei groepjes te praten. Een enkeling stond op de dansvloer los te gaan op oude hits.
"Ik ga even dansen, sorry." En zonder nog naar Patrick te kijken stapte ik zogenaamd zelfbewust de dansvloer op om voorzichtig met mijn heupen op het ritme van de muziek te bewegen terwijl ik mijn bekertje sap leeg dronk. Oude bekende gezichten keken me aan en ik liet me meeslepen door hun enthousiasme. Al gauw was ik Patrick vergeten en stond ik lekker los te gaan op Ace of Base. Samen met de leuke homo deed ik een persiflage van lang vergeten disco moves en de avond gleed voorbij. Toen er een rustig nummer ingezet werd en de overgebleven dansers met hun partner begonnen te slowen wilde ik me discreet uit de voeten maken, maar weer stond Patrick daar.
"Dansen?"
De sensuele blauwe ogen keken me vragend en bijna smekend aan en ik was weer verkocht. Ik knikte en sloeg mijn armen om zijn nek. Hij kwam heel dicht tegen me aan staan met zijn handen losjes op mijn kont. "Net als vroeger." fluisterde hij in mij oor. O, mijn god, dat is waar ook. Zo hadden we al eens eerder gedanst. Op kamp. Toen voelde ik me ook zo overweldigd door de seksuele energie van zijn warme lichaam zo dicht tegen me aan. Nu gingen er weer dezelfde tintelingen door mijn lichaam als toen, alleen herkende ik het nu als geilheid. Zijn adem streelde mijn nek en ik voelde mijn benen zwakker worden. Hij had gelijk, vroeger was deze krachtige aantrekkingskracht er ook al. Alleen ging ik er toen van uit dat hij dit bij ieder meisje bewerkstelligde. En misschien was dat ook wel zo. Ik weet het niet. Ik was in de war.

Het nummer ging over in het mierzoete Lady in Red. Zijn handen verstevigden hun grip op mijn rug. Bezitterig.
"Jij bent nu de Lady in Red."
Ik slikte.
"Net als toen, je had toen een rode trui aan waar ik zo graag mijn handen onder wilde stoppen."
Zijn handen glijden omhoog naar de aanzet van mijn borsten.
"Je bent echt een lekker geil wijf geworden."
Mijn lichaam stokte. Ik voelde me bekeken. Patrick is getrouwd. Dit was niet oké.
"Ga met me mee naar de Kievit." Fluisterde hij.
De Kievit was een obscuur motelletje buiten de stad waar je kamers kon huren per uur.
"Nee, Patrick."
Ik duwde hem resoluut van me af. Hij keek me gekweld aan. Ik voelde walging.
Toen ben ik met grote passen naar de gang gelopen, heb mijn jas aangetrokken en ben half rennend naar mijn auto gegaan omdat ik bang was dat hij achter me aan zou komen en een scène op straat zou maken.
Maar het bleef stil en donker en pas na een kwartier rijden voelde ik mijn hart niet meer in mijn keel kloppen. Wat was hij veranderd. Eigenlijk was de avond precies verlopen hoe ik het had gehoopt in mijn stoutste dromen en toch was het een grote teleurstelling gebleken.

Misschien was hij niet degene die veranderd was, maar ik.



2 opmerkingen: