Daar sta je dan

Soms heb je dat je op straat iemand tegenkomt waarvan je denkt: "Nou, die ziet er niet verkeerd uit." En heel soms kijkt die ander je op dat moment precies op dezelfde manier aan. Je maakt oogcontact en je weet van elkaar dat die ander jou ook gespot heeft (en goedgekeurd). Vrijwel altijd loop je daarna gewoon door en ga je je een paar minuten later afvragen hoe het zou zijn geweest als je een praatje met die persoon had gemaakt.

Omdat dit mij nu al zo vaak is overkomen heb ik ooit eens met mijzelf afgesproken dat ik de volgende keer blijf staan en ook daadwerkelijk een praatje aanknoop. Want wat heb je te verliezen?

Van de week gebeurde het dus. Ik liep dromerig over Eendrachtsplein, mijn ogen dwalend langs de leuke gevels, toen er uit tegenovergestelde richting een jongen mijn kant op kwam lopen. Gewoon een voorbijganger, waarschijnlijk op weg naar het station. Maar zijn lichaamshouding viel me op: behoorlijk zelfverzekerd. Hij was niet eens erg gespierd of een modellentype, gewoon een normale jongen die lekker in zijn vel zit en dat van verre al uitstraalde. Toen we elkaar passeerden maakten we oogcontact. Hij had mij blijkbaar ook al taxerend in de smiezen gehouden. Mijn hersenen werkten te traag om te beseffen dat ik stil moest gaan staan en ik liep dus een beetje wezenloos door. Maar de ondeugende fonkeling in zijn ogen toen hij merkte dat ik ook naar hem had lopen staren was wel meteen tot me doorgedrongen en waarschijnlijk was dat de reden dat ik alsnog bleef staan en me omdraaide. Hij keek ook om. Toen hij zag dat ik gestopt was, stopte hij ook. Met een brede grijns keek hij me ontwapenend aan alsof hij wilde zeggen: "Nou, kom op dan."

Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken. "Shit, ik ben hier veel te onzeker voor."
Er gleed weliswaar een glimlach over mijn mond, maar ik voelde ook meteen dat mijn wangen vuurrood werden. Het was een ongemakkelijk moment. Daar stonden we op zeker vijf meter afstand van elkaar, afwachtend. En niemand van ons twee die de eerste stap durfde doen. Ik stond al op het punt om me verlegen giechelend om te draaien en door te lopen. Maar een trots stemmetje in mijn hoofd gaf me een soort duw in de rug. Ik deed de eerste stap. En nog één. Mijn trots nam het roer over en vroeg zonder hapering of trillen: "Kopje koffie doen?"


- wordt vervolgd-