Minder leuke wending

Afgelopen week was ik nog totaal geabsorbeerd met het zoeken naar die leuke jongen uit Rotown. Donderdag zou ik 's avonds naar het optreden van Moses and The First Born gaan in de hoop hem weer tegen te komen. Overdag op school kon ik er mijn aandacht niet zo goed bijhouden en toen ik zag dat ik een gemiste oproep had van mijn moeder en haar tussen twee colleges in terug belde, duurde het even voor het tot me doordrong wat ze me vertelde.

"Wat zeg je? Pap heeft een hartaanval gehad?"

Het was meer de emotie in haar stem die me alarmeerde en me deed beseffen dat ik hier een vrij serieuze boodschap te horen kreeg, dan de eigenlijke betekenis van die woorden.

"Waar ben je nu?"
"In het ziekenhuis."
"Ik kom er nu meteen aan."

Het was heel onwerkelijk. De wandeling van de faculteit naar het station kan ik me niet meer herinneren. Eenmaal in de trein was ik vooral aan het bedenken welke bus of metro ik het beste kon nemen om zo snel mogelijk in het ziekenhuis te geraken. Alleen aan het trillen van mijn hand toen ik mijn flesje water neerzette was te merken dat er blijkbaar al het één en ander was doorgedrongen in mijn onderbewuste. Het bewuste besef kwam pas toen ik het ziekenhuis inliep en bij de balie de naam van mijn vader doorgaf. Een flinke prop in mijn keel zorgde voor een misselijk gevoel. Op de gang van de hartafdeling trof ik mijn schoonzusje met de kleine op haar arm en mijn moeder die me huilend omhelsde.

Ietwat chaotisch vertelde ze me dat pap net bij een klant wijn aan het leveren was toen hij een beetje in elkaar zakte. Omdat mijn vader zei dat hij pijn in zijn linkerschouder had en naar zijn borst had gegrepen meende de klant dit te herkennen als een hartaanval. Meteen werd de ambulance gebeld en die waren er op tijd bij.

Die man verdient op zijn minst een kist gratis wijn, als je het mij vraagt. Ik moet er niet aan denken dat mijn vader alleen was geweest, nog in de auto zat of dat de ambulance niet meteen was gebeld.

Met mijn vader gaat het nu weer goed. Hij is gedotterd en moest een paar dagen in het ziekenhuis blijven, maar hij is sinds gisteravond weer thuis. Eigenlijk is hij er vrij laconiek onder en ik heb het idee dat mijn moeder en wij kinderen nog het meest geschrokken zijn van het hele gebeuren. Deze maand zal hij het rustig aan moeten doen en iedere dag een lekkere wandeling moeten maken. Ik heb mijn spullen ingepakt en blijf een weekje bij mijn ouders logeren. Voor mij kan het ook geen kwaad om eens pas op de plaats te maken en aandacht te geven aan dat wat er echt toe doet: mijn familie.