zaterdag 27 april 2013

wanhopig oproepje

Oproepje:

Ben jij de Lennert/Lennaert/Lennard uit het verhaal "Fanta met een rietje"? (zie blogs)

Dan zoek ik jou!!
Ik wil je echt heel graag weer zien.

Herken jij jezelf? Of ken jij iemand die aan de beschrijving voldoet? Kom je regelmatig in Rotown en wil je mij helpen zoeken?
Mail dan alsjeblieft naar lauralivelle@gmail.com

Op zoek naar fanta met een rietje

Na de hele dag een raar gevoel in mijn keel gehad te hebben was het dan eindelijk avond. Veel te vroeg stond ik al helemaal klaar om naar het centrum te gaan. Drie keer van outfit veranderd voor ik tevreden was. Op mijn fiets door de nattigheid en het rare gevoel van mijn keel zakte naar mijn buik. Ik moest even slikken toen ik de deur doorging en daar stond ik dan weer. In de zaal van Rotown die ondertussen mijn tweede huiskamer is geworden. Maar toch voelde ik me hier vanavond verre van ontspannen. Mijn ogen gleden van gezicht naar gezicht, maar nergens waren de lieve ogen van de fantajongen te ontdekken. Hij had gezegd dat hij hier zou zijn vanavond. Waarschijnlijk was ik te vroeg en was hij er nog niet.

Misschien niet zo handig om alleen te zijn vanavond. Zonder afleiding kroop de tijd helemaal voorbij en restte mij niets anders dan herhaaldelijk een drankje te gaan halen en een strategische plek in de zaal te zoeken waar ik zowel de ingang als het halletje in de gaten kon houden.

Het werd steeds drukker binnen. Er was leuke muziek, maar het kwam niet echt bij me binnen. Ik was te druk bezig met om me heen kijken. Als ik naar de wc ging, wat deze avond wel erg vaak voorkwam omdat ik uit verveling meer frisdrank dronk dan normaal, maar ook omdat ik dan weer door het halletje kon lopen, dan liep ik meteen maar een rondje door de hele zaal, voor zover dat ging. Misschien stond hij al die tijd wel op die plek die aan het oog ontrokken is door het podiumgordijn. Voor de zekerheid ook maar even daar kijken dan. Niets. Ik begon een beetje moedeloos te worden. De band gaf aan dat dit hun laatste nummer zou zijn en ik had Lennert/Lennaert/Lennard nog steeds niet gespot.

Misschien wist ik gewoon niet goed meer hoe zijn gezicht eruit zag en stond hij al die tijd gewoon tussen het publiek. Dat zou best kunnen. Ik wist zelfs niet mee hoe zijn naam geschreven werd, ook al had hij mij zijn id-pasje laten zien vorige week. Had ik nou maar beter naar zijn naam gekeken in plaats van naar de foto. Dan wist ik tenminste wat zijn achternaam was en had ik hem misschien wel op internet kunnen vinden.

Ik begon mezelf een beetje een hopeloos geval te vinden. Daar stond ik dan; bij een leuk programma zonder dat ik ervan kon genieten. Op een avond dat ik, na mijn huiswerk gedaan te hebben, eigenlijk rustig thuis voor de tv zou moeten zitten omdat ik morgen alweer vroeg naar college moest.  Dat werd niets meer zo. Maar toch ging ik nog niet naar huis. Stel je voor dat hij binnen zou komen als ik net weg was.

Dus bleef ik te lang plakken en zat ik de volgende ochtend te gapen tijdens een belangrijk college. Vrijdag bleef ik de hele dag moe en chagrijnig. s'Avonds op mijn werk bleef ik maar hopen dat de fantajongen heel toevallig mijn winkel in zou stappen, wat natuurlijk niet gebeurde en vandaag, zaterdag ben ik héél blij dat ik vrij heb en gewoon kan luieren en mijn achterstallig huiswerk in kan halen.

Vanmiddag, als de zon blijft schijnen, misschien even een terrasje pakken met een vriendin. Dan wel voor Rotown natuurlijk. Wie weet loopt hij daar langs.


woensdag 24 april 2013

Fanta met een rietje

Van het weekend belde een vriendin me met de vraag of ik zin had om mee te gaan stappen. Ze was sinds hun kleine er is niet echt meer weg geweest 's avonds en ze verlangde nu echt naar een "ouderwets" avondje uit. En aangezien ik één van de weinige ben uit die vriendengroep die niet gesetteld is en met kind geschopt, belde ze mij. "Want Laura is altijd wel in voor een avondje losgaan."

Eigenlijk was ik best moe, maar mijn reputatie stond hier blijkbaar op het spel. Ik zei dus "ja".

En het was inderdaad heel erg gezellig. Eerst bijkletsen met een biertje aan een tafeltje en laat op de avond de dansvloer op. We haalden alle oude danstrucjes uit de kast en hadden samen de grootste lol. Op een gegeven moment stopte ik even met dansen om wat op adem te komen en mijn drankje te drinken. Voor me stond een lange jongen met donkerbruin haar aan een flesje fanta te zuigen door een rietje. Dat zag er zo aandoenlijk uit. Blijkbaar stond hij al eventjes naar mij te kijken want hij begon een beetje te blozen nu ik ook naar hem keek. Ik grijnsde terug. Hij trok een gekke bek en ik schoot in de lach. We hebben een paar minuten bekken naar elkaar staan trekken omdat de muziek toch veel te hard stond om verbaal te kunnen communiceren. Hij was erg grappig. Mijn vriendin trok mijn aandacht en ik was alweer afgeleid. Ik danste weer verder.

Op een gegeven moment voelde ik dat iemand me op de arm tikte. Ik draaide me om en een middelgrote donkerblonde jongen wenkte me naar de rand van de dansvloer. Hij wilde me duidelijk iets vertellen. Ik volgde richting de garderobe waar zijn vrienden stonden en boog mijn oor naar zijn mond om te kunnen verstaan wat hij zei.
"Niet meteen kijken, maar er staat in het halletje iemand naar je te kijken. Dat is een vriend van mij en hij vind je heel erg leuk. Alleen durft hij dat niet tegen je te zeggen, daar is hij veel te verlegen voor."
Ik keek onopvallend naar het halletje richting de toiletten en zag de jongen die zo even met zijn flesje fanta gekke bekken naar me had staan trekken. Ik knikte naar de vriend om te laten weten dat ik het begrepen had. De donkerblonde jongen liep met het groepje vrienden naar buiten. De fantajongen bleef achter in het halletje. Volgens mij had hij niet gezien dat ik met zijn vriend had staan praten. Zijn ogen vlogen zoekend over de dansvloer. Ik ging drinken halen voor mijn vriendin en mijzelf en voegde me weer bij haar om verder te dansen. De blik van de fantajongen brandde nu op mijn rug, maar ik deed net of ik niets door had. Tot ik de komedie welletjes vond en rechtstreeks naar het halletje liep. Ik moest me langs allerlei mensen wurmen tot ik vlak naast de jongen uitkwam. Ik legde mijn hand op zijn zij en zag zijn ogen, die me al die tijd gevolgd hadden, eventjes verwijden. Ik ging op mijn tenen staan en boog mijn lichaam naar hem toe. Mijn hand nu op zijn borstkas. Ik schreeuwde in zijn oor: "Ik vind jou leuk!"

Er trok een glimlach over zijn gezicht. Hij schreeuwde in mijn oor hoe hij heette. Zijn naam was Lennart. Ik schreeuwde mijn naam terug. Hij vroeg hoe oud ik was en ik schreeuwde 28. Er was wat gehannes omdat ik hem niet verstond. Hij wilde me iets duidelijk maken en ik wist niet wat. Toen haalde hij zijn portemonnee uit zijn zak en liet me zijn ID-pas zien. Ik las zijn naam die anders gespeld werd dan ik had verwacht en ik keek naar zijn foto. Een serieus kijkende versie van de jongen die lief lachend voor me stond. Hij schudde zijn hoofd en wees met zijn vinger naar de datum op zijn pasje. En toen begreep ik het. Hij wilde me laten weten hoe oud hij was. Ik bekeek het jaartal en moest even nadenken. Door alle drank was ik niet al te scherp meer. Ooooo, hij is twee jaar jonger dan ik ben! Dat bedoelde hij. Ik lachte schaapachtig en haalde mijn schouders op om te laten weten dat me dat niets uitmaakte. Hij grijnsde opgelucht terug. We deden nog wat pogingen om een gesprek aan te gaan door om beurten in elkaars oor te schreeuwen, maar weer was de non-verbale communicatie tussen ons veelzeggender. Zijn lieve bruine ogen keken me blij aan. Ik merkte dat hij het fijn vond dat ik hem telkens licht aanraakte, al bleef hij zelf zijn hand om zijn lege fantaflesje klemmen. Allebei hadden we geen drinken meer, maar we wilden ons plekje niet verlaten. Een hele tijd bleven we zo staan, net niet tegen elkaar aan. Het was een heel fijn gevoel.

Toen zag ik dat mijn vriendin me aan het zoeken was. Ze stond al een tijdje stil op de dansvloer om zich heen te kijken. Ik schreeuwde in het oor van de jongen dat ik even naar mijn vriendin toe moest maar dat ik zo weer terug was. Ik worstelde me tussen de lichamen door naar haar. Ze was blij dat ik op haar afkwam en gebaarde dat ze zich niet lekker voelde. Nu zag ik pas hoe wit ze was. Ze klampte mijn arm vast en schreeuwde dat ze zich niet goed voelde. Dat ze naar huis wilde. Ik knikte en gebaarde dat ik nog even ergens heen moest maar dat ik zo weer terug zou zijn. Ik gaf haar alvast mijn garderobekaartje. Weer wurmde ik me een weg naar de fantajongen en legde uit dat mijn vriendin zich ziek voelde en dat we naar huis gingen. Hij knikte bezorgd en liep achter me aan naar de garderobe. Het was er vreselijk druk en iedereen stond tegen elkaar aan te duwen. Ik vond het heel lief dat de fantajongen met me mee was gelopen naar de garderobe. Al wist ik niet goed wat ik tegen hem moest zeggen nu we wat beter de kans hadden om te praten. Het duurde ontzettend lang voor we eindelijk onze jas hadden en ik maakte me echt bezorgd om mijn vriendin. Ze zag er zo vreselijk moe uit.

De fantajongen vroeg of hij mijn telefoonnummer mocht hebben. Ik twijfelde en schudde mijn hoofd.
"Jij komt hier toch ook regelmatig?"
Vertwijfeld knikte hij.
"Dan zie ik je volgende week toch gewoon weer?"
Hij fronste en dacht na.
"Ik ben hier volgende week alleen op donderdag, Dan speelt er een bandje."
"Ik weet niet zeker of ik donderdag kan, maar ik zal kijken."
Mijn vriendin stond nu naast me met de jassen. Ze gaf me de mijne en liep richting de uitgang. Ik keek nog één keer om naar de fantajongen. Eigenlijk wilde ik hem zoenen. Hij keek zo bezorgd en onzeker. Ik wilde hem geruststellen dat ik hem echt leuk vond. Maar om de één of andere reden glimlachte ik alleen maar naar hem en zei "Tot snel."

Buiten besloot mijn vriendin een taxi te nemen in plaats van te gaan fietsen. Ik liep met haar mee naar de taxistandplaats die vlakbij was. Na haar uitgezwaaid te hebben rende ik terug naar de kroeg. Met een zwaai deed ik de deur weer open en ik verwachtte de fantajongen nog bij de garderobe te zien staan. Maar hij was  er niet meer. Ik liep langs de bar richting het halletje. Ook daar was hij niet. Shit. Ik had er spijt van dat ik niet op de juiste manier afscheid had genomen. Waarom had ik mijn telefoonnummer niet gegeven? Ik bleef nog even wachten en om me heen kijken maar hij was er echt niet meer. Teleurgesteld ging ik naar buiten en pakte mijn fiets. De hele weg naar huis kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan.

Dan maar zorgen dat ik donderdag ook naar dat bandje ga kijken.